Non eran a versatilidade doada nin o camaleonismo espontáneo as principais virtudes da actriz Eleanor McKein, posto que xa na súa primeira xuventude, cando principiaba os estudios de arte dramática, custáballe demasiado deixa-Ia pel dun personaxe para somerxerse noutro novo. Resultaba, sen embargo, innegable a súa aplicación e a puntillosidade no proceso de ir labrando os perfís dos entes de ficción encarnados. A miúdo, eso trastornaba a súa vida, as relacións co entorno afectivo, mesmo cos seus amantes, ós que parecía abandonar temporalmente mentres se entregaba cunha devoción relixiosa —nun acto irreversible de fe— a erguer do máis desacougante dos baleiros un ser tutelado polo simulacro que ía adquirindo traballosamente unha armazón sentimental e unha dimensión moral. Eleanor era igual de constante cos pequenos papeis de rapaza coitada, de amante enganada ou de esposa rotineira que lle tocou representar ó principio da súa carreira. Logo chegoulle a gran oportunidade con A señorita Xulia de Strindberg nunha noite de estrea que lle deixou no recordo unha físgoa fumegante de rabia. Sinxelamente, esquecera a réplica da señorita ante Jean cando comeza a dicir: "¿Que terrible poder me levou a vostede? ¿O do feble cara ó forte?..." Esas palabras habían de resoar coma lostregadas atordoantes durante meses na bóveda cerebral, sobre todo cando pensaba no silencio entullante que se condensaba ó seu arredor e na mente en branco, empioucada de súpeto pola escuridade do esquecemento. Ese mal trago deixoulle no ánimo un rastro celobre de temor. Cando ensaiaba unha obra nova adoitaba espertar no medio da noite cunha suor graxenta esvarándolle a cachón pola sen. En soños repetíase o pesadelo dunha frase enleada ou dunha situación incongruente que acababa por provocar na súa mente unha vertixe de brétema. Por esa causa era das últimas en abandona-las xiras prolongadas, sementadas de monotonía e previsibilidade, que podían durar dous ou ata tres anos. Outras actrices renunciaban ó seu papel despois da representación nas principais prazas, esas que serven de espello para sobrancear unha carreira. Esperábaas unha nova obra, un dramático para a televisión ou, tal vez, unha película. Pero Eleanor fuxía dos novos retos, das mudanzas de identidade e de alma, fortificada na súa rotina diaria, convencida de que nunca sería unha gran dama da escena e de que lle quedaba por diante un camiño de segundona, desas que se despachan nas críticas con adxectivos discretos, pero nunca con calificativos maiores. Finalmente, chegoulle un deses éxitos que acaban identificando unha actriz co seu personaxe, pero sen o sabor arroubante do verdadeiro triunfo. A obra de Noel Homung Sobre o pó das tarimas, comezou a medio gas, pero o paso do tempo foina afianzando ata convertela nunha das referencias veteranas da carteleiras londinense. O argumento centrábase na relación de dous profesores que acaban vivindo unha destemperada aventura amorosa á marxe dos seus respectivos matrimonios. Eleanor interpretaba unha docente temperamental, capaz de engulir a dentadas calquera intuición de liberdade que a salvase do fastío da parella e acabou por manter unha historia de amor co seu partenaire case paralela á que representaban cada noite sobre as táboas. Cando levaban seis anos interpretando o texto de Hornung chegou a ruptura, salpicada de celos e rancores, porque Andrew, o seu compañeiro, foise cunha xornalista nova que facía reseñas teatrais descelmosas e griseiras, pero que posuía o ademán fresco de alguén que camiña pola vida como se o fixese polo corredor da súa casa, con esa divina impunidade que acaba por conmover a algúns corentóns desafiuzados. Xuntos seguiron representando os seus papeis, bicándose sobre a escena. coma quen zuga a vida con grolos sincopados, ou rexeitándose despois fronte a un patio de butacas poboado de morbosos individuos anónimos. Nin antes da representación nin despois se dirixían a palabra ou se miraban ós ollos con aquedanza. Un cerco de aborrecemento por parte dela e de indiferencia orgullosa pola del parecía telos atrapados nese estado no que as palabras son coma coitelos que anchean as feridas. Un día, Eleanor decidiu ser fiel ó seu personaxe, outorgarlle ese último alento de verdade que lle faltaba para acadar unha dimensión dramática definitiva. No remate da obra, a profesora abufada, moralmente destruída, acaba por cravarlle un puñal ó seu amante, e esa noite Eleanor non sacou unha daga de plástico, senon outra de aceiro ben temperado que traspasou o corazón de Andrew coma un lóstrego de neve arteiro e fatal. O público aplaudiu afervoadamente ese final aparentemente tan verídico, e ela, atoada pala carraxe e embebedada polo estrondo admirativo que se escoitaba ó outro lado do pano caído, tivo o presentimento de que ese momento de gloria, de rara lucidez e de máxima fidelidade a un personaxe, constituía o cénit da súa traxectoria artística. |