A muller dixo: Pedra
(un can ouveou na noite).
O home dixo: Auga
(o ouveo do can fíxose raio).
O neno dixo: Area
e recolleu a area
que fuxiu paseniño
entre os dedos pequenos
(o ouveo do can fíxose lóstrego
            escorregando ao rente da treboada).
Neno, muller e home
xuntaron
Area, Pedra e Auga
e ergueron un fogar mollado e quente
que se espetou na néboa mañanceira
como un berro no ceo
(o ouveo do can fíxose laio).
O eixo,
a rella,
os gonzos,
as fibelas do mundo
renxeron, principiaron un camiño
de milleiros de séculos
            de prantos,
            de xenreira,
            de gorxas apreixadas;
                     de berros,
                     de queixumes;
                     de loitas,
                     de fuxidas,
                     de forcas,
                     de ignorancia;
                           de puños como pedras erguendo un estadullo;
                           de aldraxes,
                           de agarimos
                           e de tralla;
                                 de amores devecendo nun leito;
                                 de vida,
                                 de lembranzas.