Denantes da correola, da barbela,
do carromeiro mol
aboiando nos cons de Ortegal,
ou nas praias do norte do Morrazo;

Denantes das escumas estoupando
no fociño da foz,
onde a mestura xusta, equidistante
de milleiros de fontes
(augas antergas, freixas devanceiras)
co estronicio salgado
que arrinca dende o medio do océano,
fai agromar as incontábeis cores
do vello arco da vella;

Denantes de medrar a xilbarbeira
ou o estralote:
                     confrade silandeiro
                     caviloso sino polos camiños,
                     ledicia de foguetes nun ollos pequenechos,
e cando aínda
                     os frescos chuchameles
                     eran sinxelamente
                     un pequeno proxecto que agromaba,
                     bulindo, nos miolos
                     da Natureza, a nosa nai teimuda,
e cando aínda
                     o fento
                     non daba esnaquizada a tona do planeta
                     (esa cativa uva ensarillada
                     no morno acio de estrelas que pendura
                     do mantelo do moucho e da curuxa)

Denantes dos abrentes
de rechouchíos mestos de paxaros
que interrompían:
                     o crime do raposo,
                     a soneca da avoa donosiña

Denantes mesmo que a aguia vixiante
no curuto do ceo
subliñara a sutil raia da morte
dende o seu trono azul
ao pescozo dun año arrepiado;

Denantes de que o seixo
fixera realidade as súas agullas, espetándoas
nas entrañas da terra, e que aquelas agullas
viraran lama, area, arxilas
de cores, recollidas por mans agarimosas
que bicando, cocendo, aloumiñando
(como o amante aloumiña o corpo do amante,
como o asasino aloumiña na súa man o coitelo)
fixeran os tarecos que chegaron a hoxe,
verbi gratia:
                     Santa Tegra,
                     O Neixón,
                     Borneiro,
                     Viladonga

Denantes de que condes,
emperadores,
xefes,
reis,
caudillos,
triparan as vellísimas
chairas da nosa Terra,
metendo lume ás xestas e á poalla,
ao melro e á cerdeira,
deixándonos a patria tolleita, esnaquizada,
sementada de Arousa a Pedrafita
dunha baza borralla, dunha brétema
enchoupando os nosos corazóns calcificados
sen azos
                     para o latexo
sen mans
                     para encetaren un anaco de queixo, unha cunca de viño,
sen forzas
                     para a seitura e a vendima:

                                    fermoso como un doncel
                                    era este mundo.