ADOITABAN IR AO CINE, Á SESIÓN DA NOITE. ¿A CANTAS PELÍCULAS tería ido con Jenny?
     Difícil sería botar un cálculo. Ao teatro, desde logo, namais foran unha vez.
     Era domingo. Jenny demorárase máis da conta na toilette. Se non querían chegar demasiado tarde, terían que correr. Baixaron do metro en Sol. Nas galerías do metro xuntabanse caudalosos ríos de xente; dar un só paso non era doado. Despois de subir e baixar escaleiras, Jenny e Anselmo saíron afora, Jenny un pouquiño retrasada, porque Anselmo fóralle abrindo camiño. A rúa presentáballes menos estorbos na carreira, pero non moitos menos. Descenderon polas estreitas aceras da Carrera de San Jerónimo.
     Anselmo collera da man a Jenny, para non se perderen. E correndo canto -e cando- podían, Anselmo dediante, deron chegado non demasiadamente tarde.
     Acordara Anselmo levar a Jenny ao teatro por suxerencia indirecta desta. Jenny, en Madrid, botaba de menos o teatro. En Londres eran ela e a nai membros dunha sociedade teatral privada e asistían a representacións de obras, boa parte delas francesas, con dificultades para seren publicamente representadas.
     Non deixaba Jenny de atender á escena. Aínda estaba realizando en castelán os avances primeiros. Anselmo,de cando en cando, preguntáballe se entendía. E dicía ela que si, que bastante ben. Nadaba Jenny, a tarde aquela, como nunha felicidade densa e maina, serena. Todo por estar no teatro, se cadra.
     Despois de saír, trasladáronse á Glorieta de Quevedo e sentaron no diván dun vello café. Comentaron a obra. Dicía Jenny que a ela lle gustara a obra, mais non os actores. Tampouco a obra era moi boa, a xuizo de Anselmo, que pensaba que as esixencias artísticas de Jenny eran modestas. Pensábao dende o primeiro día que saíran xuntos. Dixo Jenny aquel día que, desque vivía en Madrid, non fora a concerto musical ningún, mentres que adoitaba en Londres ir a eles. Preguntoulle Anselmo que músico era o que máis lle gustaba e Jenny vacilou, estivo como querendo lembrar algo e dixo logo: Beethoven, con tanta inseguridade, que de seguida Anselmo deduciu, se cadra equivocadamente, que a distancia entre Jenny e a música era moi longa. Por tal causa, non tiña pensado levala a ningún concerto.
     Paseábase polo café un gato gris, de pouca vitalidade.
     -Stupid -dixo Jenny-. Stupid cat.
     ¿Por que lle chamaba estúpido? ¿Para se vengar de toda unha vida educada no amor aos animais domésticos?
     Logo chegou para Jenny a hora de ir á casa. Precisaba deitarse cedo, para poder madrugar sen demasiados esforzos. Tiña que entrar ás nove na oficina.
     Anselmo acompañouna. Estaba o piso de Guadalupe -o piso no que Jenny vivía- en Guzmán el Bueno.
     Despois de quedaren citados para dentro de dous días e de se despediren perante o portal pechado, Anselmo chamou ao sereno. A existencia de serenos e a maneira de chamalos, batendo violentos palmoteos na noite, eran feitos que a Jenny lle chocaban moito.
     Camiño da parada do autobús, Anselmo cavilaba acerca da felicidade de Jenny. Paseino moi ben hoxe, dixéralle en inglés. De certo, non o dixera como pura fórmula de cortesía. Preguntábase Anselmo que motivos habería para que tan ben o tivese pasado.




     A TARDE da cita seguinte, foron a un baile barato, case popular. Admirábase Jenny do despacio que se bailaba en Madrid. Así e todo, axustábase xa bastante ben -anque sendo mala bailarina- ao baile lento. Obra de Horacio, pensaba Anselmo. Aínda que non unicamente de Horacio. Porque, invitada por uns ou por outros, o caso é que Jenny coñecía xa moitas das salas de festas mais ou menos de moda de Madrid e algunha dos arredores. No baile aquel xa por dúas veces estivera.
     Volvendo do baile, viron un tiovivo cuberto con lonas. Falaron das verbenas. Dixo Jenny que non lle gustaban as verbenas. As dúas primeiras que visitara si que lle gustaran, pero logo decatárase de que nelas había mendigos e homes cunha perna ou un brazo de menos. É o que Jenny contaba. Non era ela goyesca.
     En Argüelles, Anselmo convenceuna de que seguía sendo cedo e convidouna ao que quixese: un café, un té, unha copa... No espírito de Jenny desenrolouse, sen dúbida, unha xorda loita entre a chamada do deber e a chamada da bohemia, da que a segunda saíu victoriosa. Acomodáronse nunha cafeteria. Jenny pediu chocolate. Preguntoulle Anselmo se non soía tomar té e ela dixo que si, que o tomaba tódolos días feito por ela, que de Londres trouxera paquetes de té e que non adoitaba pedilo nos establecementos madrileños porque, segundo ela, o que daban non era bo. E seguidamente preguntoulle a Anselmo se lle gustaba o té a el. Contestoulle Anselmo que si.
     -Yo te invitaré a un té hecho por mí -díxolle Jenny.
     Varios días tardaron en se veren outra vez. Ata que unha mañá chamouna por teléfono Anselmo, á oficina na que traballaba. Acordaron saír pola noite. Logo, tras grandes esforzos, preguntoulle Jenny a Anselmo se non tería inconveniente en subir buscala á casa.



     E ASÍ o fixo. Ao chegar á porta do piso de Jenny -o piso de Guadalupe- Anselmo quedou inmóbil por un intre, en canto que escoitaba unhas castañolas tocadas sen xeito ningún no silencio da noite. ¿Onde as tocaban? ¿E por que tan mal?
     Anselmo premeu o timbre.
     Saíulle a propia Jenny, que se lle aparecía imprevista, con chinelas azuis, pantalón negro e rebeca vermella. Como era esbelta, sen por elo perder femineidade, semellaba como un adolescente ambiguo. Díxolle Anselmo que lle acaía ben o pantalón, e ela retrucou que non, porque engordara moito en España.
     Pasaron seguidamente ao salón. Era grande, con dúas fiestras á rúa, máis ben confortable -a pesar dos absurdos retratos de familia que había enriba de diversos mobles e estantes. Anselmo sentouse nun sofá, diante dunha mesiña redonda e baixa, pisando unha pequena e peluda alfombra negra.
     -Espera un poco, por favor -díxolle Jenny.
     Logo volveu e sentouse fronte Anselmo e acendeu un cigarro. Por uns segundos ficou como ensimesmada, loitando, sen dúbida, contra unha pesada timidez, mentres Anselmo a observaba. Ao cabo, dixo:
     -¿Te importaría venir aquí?
     E, ao tempo de dicilo, erguíase. Anselmo, polo pasillo, seguiuna; desembocaron, Jenny primeiro, na cociña.
     Había, enriba dunha mesa, grande número de pastas amontoadas nunha bandexa de cartón, un azucreiro e dúas cuncas. Jenny prendeu lume na cociña de gas e puxo nela unha pota con auga, dicindo que logo había ferver.
     Verdadeiramente, Anselmo esquecérase da invitación de Jenny ao té feito por ela. Nin sospeitara que fora tal o motivo de lle pedir que subise buscala á casa. Comprobaba así o formal que Jenny era nas promesas.
     Anselmo sentouse nunha banqueta de madeira, despois de lle ofrecer a Jenny axuda. Jenny dixo que non, que tiña que facelo todo ela. E facíao todo con movementos de novata, co cigarro mediado aínda. Anselmo preguntoulle quen tocaba na casa as castañolas. E Jenny, volvéndose de cara para Anselmo e como en desafiante postura de firme, contestou:
     -Yo
     Anselmo asombrouse.
     Jenny contou que as castañolas as comprara porque tiña interese en aprender o baile flamenco, pero aínda non dera encontrado profesora. Namentres, por se divertir en algo, nos momentos que pasaba soa na casa, collía frecuentemente as castañolas e poñíase a facer ruído con elas. Anselmo preguntoulle se non sería porque lle entraba medo estando soa.
     -Quizás -dixera Jenny.
     Usaba Jenny o quizás a miúdo: un quizás ecuánime, prudente.
     Tódolos habitantes do piso, agás Jenny, estaban ausentes. Eran: Guadalupe, a patrona, Vicky, a amiga e compatriota de Jenny; e un xoven matrimonio dunha rapaza alemana, Alix, e un sueco de nome para Jenny descoñecido.
     Anselmo interesouse polos costumes de Guadalupe.
     Case non paraba na casa. Pouco despois das once, hora na que adoitaba se levantar, marchaba. Xantaba e ceaba fóra. Volvía tarde. Non sabía Jenny se traballaba ou non. Dixo Anselmo que era boa patrona, porque non se notaba. Pero Jenny afirmou que non deixaba de dar a lata en canto tiña ocasión. Por sorte, poucas veces a tiña. Porque falaba como unha máquina e namais que de asuntos amorosos. Especialmente, falaba dun pretendido noivo que amosara repetidas veces a Jenny en fotografía. Era -nas fotos- un home de trinta e tantos anos e mesto bigote. Parecía Guadalupe ter interese en que soubesen todos que ela non carecía de noivo. O cal estaba en México, pero logo -segundo Guadalupe- había volver para Madrid. Explicaba Guadalupe os numerosos problemas do noivado aquel; un deles era, para os ollos de Guadalupe, nada menos que o seguinte: que el lle levaba algúns anos de diferencia.
     Outra teima de Guadalupe fastidiosa para Jenny era o porfiar en presentarlle a "chicos estupendos". Certo que no caso este non se trataba dunha manía particular de Guadalupe, senón, segundo Jenny, de tódalas amigas españolas que tiña.
     Tomaron o té sen azucre. Tomaron tamén, Jenny catro pastas e Anselmo tres; de maneira que sobraron quince ou vinte.
     Tomárono todo sen saír da cociña, que estaba limpa e, polo pouco que se usaba, non botaba cheiro ningún a comida. Só unha vez sentiron o ascensor. Jenny dixo que se cadra era Vicky, mais non acertou. O ascensor seguiu subindo. Polo demais, na casa toda reinaba o silencio. Tampouco da rúa viñan ruídos. Era tranquila, de circulación escasa. Anselmo dixo que era unha casa silenciosa.
     -Sí -asentiu Jenny.
     Mais contou que unha vez os do piso de abaixo protestaran ao porteiro polo rebumbio producido cando un party que Vicky dera para festexar o seu cumpreanos; un party ao que foran convidados amigos ingleses e norteamericanos de Vicky e de Jenny. Bebérase moito e o party rematara moi tarde. Así e todo, tanto Vicky como Jenny mantiñan agora co porteiro boas relacións.
     Dixo Jenny que Vicky facíase doadamente amiga de todo o mundo, pero tamén aquí había unha excepción: a propia Guadalupe. Guadalupe quería botala da casa, e nisto era xusta, porque Vicky lle debía as rendas de tres meses. Vicky non era capaz de conservar igual emprego por dúas semanas seguidas; era despreocupada, pouco formal. Nos días aqueles, estaba vivindo a base de préstamos; a propia Jenny fixéralle un grande. Quedara sen diñeiro e sen emprego. Seguiu dicindo Jenny que Vicky e mais ela estaban sempre a rifar. Polas noites, por exemplo, armábase fatalmente unha controversia, porque a Jenny convíñalle apagar a luz e dormir, mentres que Vicky teimaba en ler no leito; dicía que, se non, o sono non lle entraba. Diferían esencialmente no carácter. Vicky tiña o desexo de se divertir constantemente; se cadra, inesperadamente, chamaba por teléfono a Jenny para lle comunicar que se achaba con dous amigos e que quería que fose xuntarse con eles e iren os catro ao cine ou a bailar -o cal moitas veces a Jenny non lle apetecía.
     Anselmo preguntoulle a Jenny onde fixeran ela e Vicky amistade. Coñecianse había moito, porque as nais delas foran amigas de mocidade.
     Ofreceuse despois Anselmo a lavar as tazas de té. Son profesional do washing up, díxollle a Jenny. Mais ela non aceptou. Dixo que unha muller que ía tódalas mañás facer a limpeza do piso as lavaría.
     Logo de Jenny gardar as pastas e de poñer no fregadeiro as cuncas, saíron da cociña. Jenny abriu a porta do seu dormitorio, que estaba parede por medio do salón.
     -Entra -invitou a Anselmo,
     O cuarto era máis ben pequeno, cun armario de lúa, dúas camas baixas -a de Jenny e mais a de Vicky-, unha mesa de noite entre as camas e, na mesa de noite, unha radio, alongada e anana.
     Comentou Anselmo que a radio era moi boa para aprender idiomas -non sen ironía, desde logo, porque pensaba na radio que alugaran en Londres.
     Dixo Jenny que por tal motivo a compraran, de segunda man, ela e Vicky e que, ao primeiro, escoitaban ás veces noticias en español, pero, cansas de este esforzo, agora namais para escoitar música de baile a poñían.
     Subida enriba dunha silla, buscou Jenny algo no teito do armario. Ao baixar da silla, ficou por un momento inmóbil, como desconcertada, de cara a Anselmo. Anselmo adiantou un paso ata ela, que se puxo a tremer ao el collela polos brazos...
     Despois, en canto que se cambiaba de roupa para saír, Anselmo agardaba por Jenny no salón. Ao cabo duns minutos, paraba o ascensor na planta correspondente ao piso, sentíase o ruído dunha chave, abrían a porta do piso e pechábana, soaban polo pasillo fortes pisadas e unha voz feminina, ao pasar ante o dormitorio de Jenny, saúdaba en perfecto castelán. Non podía ser outra que Guadalupe. E pensou Anselmo que verdadeiramente, por se ter despreocupado de quen estuvise no salón, era unha patrona discreta.



     EMPRINCIPIARON A se veren cada vez máis a miúdo. Anselmo tiña poucas noticias do que Jenny facía o resto do tempo. Non porque quixera ela ocultar nada, pois contestar contestáballe a todo canto el lle preguntase -que, por outra parte, nunca era moito. Por iso, Anselmo sabía que un dos sitios por ela máis visitados era o British-American Club, onde contaba con amistades numerosas. Ás veces, indo con Anselmo, atopábase con individuos estranxeiros, amigos do British-American Club, que lle falaban irónicos e sorprendidos, como se estivesen pensando: Conque tamén ti andando con españois, ¿eh?.
     E o certo é que Jenny andaba con numerosos españois. E, feito curioso, dábanlle como noxo os que se deixaban bigote fino e ben recortado.
     A case tódolos españois os coñecera por Vicky; tamén a Horacio e, polo tanto, indirectamente, ao propio Anselmo. Anselmo e Horacio estudiaran no mesmo colexio, en Galicia, parte do bacharelato.
     Estaban, Jenny e mais Horacio, na terraza don café cando Anselmo pasou por diante deles. Era despois de cear. Horacio chamouno, díxolle que se sentase un pouquiño a tomar algo e presentoulle a Jenny. Anselmo, enguedellado pola fina beleza de Jenny, aceptou de boa gana. Horacio non parou de falar. Contou como Jenny e mais el eran grandes amigos -- ¿verdad, Jenny?, dicíalle, poñéndolle unha man no pescozo e acercándolle a cara; Jenny sorría sen saber ben se era sorrir o que debía facer-; contou como, tódalas mañas, ían os dous bañarse nunha piscina; como, aquel mesmo día, de volta da piscina, deran cun formigueiro e el lle revelara a Jenny interesantes particularidades da vida das formigas... Contou tamén que, así e todo, aínda Jenny non o quería como a el lle gustaría -contouno Horacio fitando intensamente para os ollos de Jenny, que sorría de novo, máis desconcertada, máis sen saber se era sorrir o que debía facer. Falou logo Horacio de mulleres. Había demasiadas, dicía. A tarde anterior tivera que faltar á cita dunha danesa para poder saír cunha venezolana máis atraente. Ademais, estaba Brigitte, coa que non daba adiantado nada en francés. Ao se lembraren de emprincipiar a clase, pasaban xa corenta en cincuenta minutos da hora.
     De tódolos xeitos, aproveitando as breves pausas de Horacio, puido Anselmo parolar un pouco con Jenny. Preguntoulle canto tempo levaba en España e que tal o pasaba e mesmo que opinaba do problema de Gibraltar. Díxolle -e era verdade- que andaba un amigo del en busca de profesor ou profesora, mellor profesora, de inglés, por se sabia ela de alguén. Jenny vacilou. No intre aquel non sabía de ningún, pero, dixo, se cadra atopábao. Anselmo déulle o seu teléfono para que, nesta hipótese, o avisase.
     Pero non agardou polo aviso. Anselmo presentouse a mañá seguinte no bar-restaurant onde sabía que Horacio tomaba o aperitivo e xantaba. E pediulle a este que telefonease a Jenny desde alí mesmo para preguntarlle se atopara algunha profesora. Horacio aceptou de inmediato. E Anselmo amañouse sen dificultade para acompañalo ata o teléfono e memorizar o número marcado por Horacio. Jenny non estaba na casa, pero aquel mesmo día puido Anselmo falar con ela por teléfono e concertar a primeira cita.



     OS WEEK-ENDS, cando chegou a temporada de neve, adoitaba ir Jenny á Sierra, coa pandilla dunha rapaza española que coñecera en Londres. Un domingo, na Sierra, torceu un pé. Tardou en curar da lesión. Coxeaba moito. Tiña pouco menos que se pendurar do brazo do acompañante cando lle tocaba pousar o pé malo. Varias veces fora ao Anglo-American Hospital, no que lle enxesaran o artello.
     Por causa da relativa inmobilidade que tiña que soportar, falaba máis. Non é que tivese nunca chegado a falar moito, pero si contou certos detalles autobiográficos que ata entón non llos contara a Anselmo. Por exemplo, as súas andanzas para se facer con algún traballo, inmediatamente despois de chegar a Madrid. Resulta que non lle fora doado atopalo. En dúas oficinas británicas fixéronlle probas de mecanografía e non as xulgaron satisfactorias. Estaba desalentada; pouco faltou para que pedise traballo aos norteamericanos, de mala gana, como remedio in extremis, porque o que quería ela eran empresas británicas. Gracias que no derradeiro momento enteirouse de casualidade do enderezo dunha oficina británica de importación de maquinaria que estaba instalada no barrio de Salamanca. Presentouse nela coa seguranza de que tampouco de aquela vez ía ter sorte, mais aceptárona. O salario era de cen pesetas ao día por sete horas de traballo.
     Díxolle Anselmo que os ingleses non tardaban moito, despois de todo, en acadar algún traballo en Madrid; e traballos legais e mellores, dende logo, que o washing up ou que o de enfermeiros de mental hospitals...
     Na oficina estaba contenta e, polo momento, non sentía desexos de cambiar de job. Levábase ben cos compañeiros, quitando a unha señora española de corenta e tantos anos. Segundo a mesma Jenny, a señora esta era unha oficinista modelo. Mais non simpatizaba con Jenny, vía nela pouca formalidade. Fastidiábaa, por exemplo, que se permitise posturas mimosas e decadentes. Jenny deixaba descansar as pernas nunha mesa ou nos brazos dunha cadeira e a señora indignábase.
     Así que, boa ou mala, Jenny era mecanógrafa. Naturalmente, a profesión da mecanografía non fora nunca o seu ideal. Máis dunha vez dixéralle a Anselmo que o que máis lle tería gustado era ser piloto aéreo. Non se consideraba capacitada para selo.
     E non tiña pensamentos claros sobre o seu futuro. Unha tarde dixo que ao mellor acababa marchando para a India de enfermeira. Preguntoulle Anselmo se é que lle gustaría traballar de enfermeira. Non. Non lle gustaría especialmente. Ademais, na India era, por causa das epidemias, máis duro e perigoso. Tampouco era que amase aos indios especialmente. Simplemente, dixo como conclusión, ir para a India de enfermeira sería unha experiencia interesante. A very interesting experience. Certo que tamén isto o dicía con pouco entusiasmo.
     Os pais aconsellábanlle nas cartas que volvese para Londres. Pero, polo momento, Londres non a seducía. De aló viñera por fastío, cansa da vida familiar, do traballo, segundo ela mal retribuido, que na BBC desempeñaba.
     Por outra banda, facíalle a Jenny moita impresión Hellen. Tiña unha irmá moi guapa, conforme ao que dicía Jenny, que se chamaba Hellen. E Hellen negábase a contraer matrimonio denantes de se ter divertido ben a fondo por dous anos. Hellen pensaba en Paris, non en Madrid. Ao noivo, apaixonadamente namorado, non lle quedaba máis remedio que agardar. A súa irmá era moi cruel, dicía Jenny admirada. Profetizoulle Anselmo que, de tódalas maneiras, Hellen casaría antes ca ela. E Jenny namais contestou quizás, cavilosa e sorridente. Cavilosa no xesto, mais interiormente indiferente, serena. Non tiña impaciencia ningunha por casar. No fondo, tamén o matrimonio era para ela algo que había que aceptar porque a xente o aceptaba.
     Malia todo, Jenny non acababa de se afacer á vida frívola. Tiña remorsos de conciencia. Desque viñera de Londres, ¿que máis fixera, descontado o traballo da oficina, traballo sen outra finalidade que a de se poder pagar a súa permanencia en Madrid? Acusábase de estar perdendo o tempo; gravísimo pecado para Jenny. Algún español aprendera, pero non polo estudio, non por causa de ningún esforzo; ben ao contrario, divertíndose frivolamente.
     Un paso deuno para remediar a ociosidade cando atopou a unha profesora de baile flamenco que quería estudiar inglés. Puxéronse de acordo para cambiar clases de flamenco por clases de inglés; a cada clase adicábanlle media hora, dous días por semana. Anselmo preguntáballe que tal se lle daba o flamenco. De só imaxinala no trance de bailalo, sentía ganas de rir. Jenny recoñecía ledamente que se lle daba moi mal. Estimaba o esforzo, non o resultado.
     Pero, de algún xeito, pertencían tamén as clases de flamenco ao reino da frivolidade. Aínda Jenny non estaba satisfeita e por iso lle preguntou unha tarde a Anselmo se sabía de alguén que lle puidese dar clases de historia, literatura e arte españolas: cultura española, en xeral... Fora Jenny mala estudiante; non dera rematados os estudios preuniversitarios. Non obstante, a ciencia e a arte eran para ela os valores cimeiros, teoricamente. Aquilo debéranllo ter inculcado xa dende moi nena. Así que de ningunha maneira ousaba Jenny desentenderse aberta, conscientemente, do mundo cultural. Ao Prado, por exemplo, fora catro ou cinco veces.
     Propúxolle Anselmo que o collese de profesor a el. Quedou Jenny desconcertada. ¿El? ¿Pero podía el? E preguntou logo canto lle ía levar por cada clase. Anselmo contestoulle que non se podía traducir en diñeiro a cultura.
     Celebraban as clases no soto dunha cafeteria. De seguida cambiaban as actitudes de Jenny e Anselmo. Xa non eran dous amigos. Eran profesor e alumno.
     Jenny sacaba do bolso unha pluma e unha libreta de papel cadriculado e pastas vermellas, para tomar apuntes. Anselmo, polo contrario, ía mal preparado. Non estudiara, nin tan sequera lera, tema ningún. En realidade, nin sabía sobre que había versar a lección correspondente.
     Jenny escribía na libreta, coa súa letra esmendrellada e grande, todo canto Anselmo lle dicía que debía escribir. Escribir en español leváballe dobre traballo e, cando Anselmo notaba o seu cansazo, paraba a clase. Dáballe un pito a Jenny, e Jenny encostábase na silla, compracida no descanso, e botaba bocaladas de fume para o teito. Logo, miraba fixamente para a man que tivera posta sobre unha man de Anselmo, e dicía triste:
     -Ugly hands.
     Dicíao sempre ao contemplar as súas mans. De catro clases namais precisaran para rematar a literatura española e de outras tantas para a historia. Un prodixio de síntese.
     As clases foran xa despois dunha visita que fixera Jenny a Granada. As clases e os máis longos paseos.
     Andaban moito. Era un deporte necesario para a saúde da economía de Anselmo.
     Non comprendía Jenny porqué nas rúas madrileñas había tanta xente. ¿A onde ía ? Non comprendía a Madrid, semelláballe moi moderno en certos aspectos e moi antigo noutros, como se houbese nel elementos modernos e elementos anacrónicos non harmonicamente coexistentes. Protestaba ao ver a nenos as tardes dos días festivos nos bares e cafés.
     Anselmo louváralle os barrios históricos de Madrid, faláralle dun vello Madrid cheo de misteriosa beleza, e doadamente medrou en Jenny -outra consecuencia da súa preocupación pola cultura- o desexo de visitalo e coñecelo ben. Tratábase dunha conducta gratuita pola parte de Anselmo, que tiña unha total ignorancia -froito dun total desinterés- pola historia da capital española.
     O caso é que a miúdo percorrían as pequenas rúas acochadas á sombra da Plaza Mayor, ordinariamente de noite, e visitaban as tabernas e mesóns "típicos", e moitas tardes cruzábanse, na Calle de Postas, con fatos de cegos que, collidos da man, camiñaban cun medo indisimulable, producindo un ritmo desacougante ao petar no chan coas caiadas. Espectáculos como aquel disgustaban a Jenny, pouco goyesca, como se sabe, mais Anselmo procuraba facerlle esquecer a impresión primeira, para que os vise con ollos de esteta esperpéntico...Tan boa discípula Jenny fora neste campo, que un día lle comunicou a Anselmo o seu desexo de se trasladar a unha pensión que estivese preto da Plaza Mayor. Non quería marchar de Madrid sen ter pasado por tal experiencia.
     Cambiara Jenny dende a viaxe a Granada. Tornara dela máis seria, non sabía Anselmo porqué.
     Días despois de chegar, confesou. Jenny era de familia católica. Non porque foran os pais irlandeses; eran ingleses polos catro costados. Do que algunha vez Jenny contou, Anselmo deduciu que o pai debía de ser unha personalidade destacada nos círculos católicos de Londres.
     Foi a primeira confesión de Jenny en España. Afirmaba ela que ata entón levara vida pecadora, pois en Londres confesaba tódolos meses. Chocoulle que o confesor fixera máis preguntas que os sacerdotes británicos.
     Dende a volta de Granada, ía pouco polo British-American Club, case reñera de todo con Vicky, e pasaba os week-ends en Madrid para saír con Anselmo.
     De Granada, trouxéralle a Anselmo unha cravata. Anselmo, en correspondencia, regaloulle unha polvera. Jenny olláraa nun escaparate e louváraa laconicamente. Fora unha das veces que Jenny se parara diante dun escaparate feminino. Porque xa lle tiña feito saber a Anselmo, como doéndose dunha inxusta -e hipotética- opinión contraria, que as rapazas inglesas tamén eran coquetas.



     ... ESTABAN OS dous no cine, na sesión da noite. Anselmo mirou para Jenny, que non afastaba os ollos da pantalla. Rira había un momento. Era boa de conformar. Gustabanlle tódalas películas e ría por nada. Era o espectador ideal das películas cómicas. Sempre lembraría Anselmo ata que punto se identificara co humor dunha película inglesa case protagonizada por un pequeno tren semirural; ata que punto festexaba aquel humor.
     Anselmo pensaba no tempo, no tempo e Jenny. Tíñaa alí aínda, tan fisicamente presente nos momentos aqueles. E, sen embargo, quizais dentro de pouco Jenny non ía ser máis que pasado.