Case con toda seguridade, o lector curioso terá que mirar no diccionario o significado desa palabra, baloira, que aparece intitulando este limiar e que no seu día serviu para abrir unha xeira de colaboracións de artigos en El Correo Gallego. Consulte, pois, o diccionario o meu lector, se é realmente curioso, e entenderá quizais algo do que aquí se diga deica en adiante.
     Unha coincidencia desas que se dan todos os días pero que deixamos escapar tan a miúdo, levou ao cronista, pouco tempo despois de bautizar a súa nova columna, a ler un interesante texto de Augusto Monterroso no que o xenial escritor hondureño, reflexionando sobre o relato literario, invita ao traballador da escritura a abanear a vizosa árbore da vida cotiá para lle tirar temas sobre os que aplicar a súa imaxinación e oficio, convencido de que a realidade máis inmediata é fonte inesgotábel sobre a que o contista pode actuar coa seguridade de que a súa arte e o seu esforzo serán o único método de lle infundir eternidade e verdadeira vida a aquel momento, a ese intre que, se non se apreixa a bulir, pasa como lóstrego fuxidío camiño do olvido. ¡Boh!, dirás ti lector, é a occasio calvata medieval. Nada novo. É certo.
     Foi coincidencia, digo, di o cronista, porque agora que o lector mirou no diccionario (¿non si?) o significado de baloira xa sabe que esta é unha ferramenta, unha vara longa para trastornar a paz das árbores remansadas de máis pola falla de vento que as espabile e para lles tirar os preciosos froitos que están a pasmar alá enriba agardando a nosa dixestión. Claro que cómpre ter coidado porque xa Cunqueiro escribiu sobre un tal Pedro de Bonzar, a quen, vareando un castiñeiro, "vino un erizo a caerle en el ojo izquierdo".
     E así, cando pasou pola mirada do cronista unha certa situación de ducias de alxerianos degolados, tratou de procesala con algunha arte e facerlle unha homenaxe (o máis breve que sabe) a Augusto Monterroso. Velaí vai: O terrorista, que acababa de espanzurrar unha morea de xente na estación de autobuses e vira compracido cos seus prismáticos de alta tecnoloxía cómo se retorcían entre sangue, tripas e excrementos as víctimas do seu atentado, chegou algo canso do traballo á súa casa e, despois de lle dar un bico afectuoso á muller e erguer no colo aos fillos máis cativos, remexeu agarimoso na melena da súa primoxénita, ao tempo que lle dicía: "anda, anda, vai lavar as mans antes de comer, que ti xa estás feita unha mociña". Tamén llo dedica o cronista a Max Aub autor dunha serie de "Crímenes ejemplares" e do seguinte microrrelato: "Lo maté porque era de Vinaroz".