Intervención de Uxío Novoneyra na clausura do Galeusca

   Dícese que o máis fermoso e fondo poema escrito en galego é a Cantiga de San Simón, aló no mar de Vigo, augas do alén, siglo XII.
   Cantiga:
   “Sediame eu na ermida de San Simón...”
   ......
   É o único poema que nos queda dun xograr chamado Mendiño, quer decir mendigo, é un canto de soledá. Un De profundis de Soledá.
   A soledá fainos grandes, a por de soios, mais a soedade, levada ou non ó delirio, amais de gran door, é mala compaña pra afrontar a Historia.
   Por eso vascos, catalás e galegos nos xuntamos –entre igoales– nos “Galeusca”. I é así como cómpre facelo, pois non é bon xuntarse cos moi poderosos. Como dice o poeta-filósofo alemán:
   “Non busques o apoio dos grandes. O seu abrazo esmaga.”
   Xuntámonos frente a unha mesma amenaza. Nada une mellor que unha mesma amenaza. Nós non nos unimos contra nadie senón contra desa amenaza, unha amenaza terrible, como é sempre a do máis cercán.
   Xuntámonos pra falar diante este mar antigo e vémolo novo, tal e como un ve unhos ollos, cando xa pensabamos que ningunha mirada podería traguernos máis que unha escura –pero certa– noticia de pervivencia.
   Perviviremos. Visca Euscadi. Visca Cataluña, Valencia e Mallorca. Vivan Galicia i as Asturias de Oviedo. E viva Castilla.
   E repito o brindis como fai un ano en Compostela:
   “Levantámolas copas hasta sacalas porriba do tempo pois estamos soñando, agora que xuntos podemos facelo”.

Palma de Mallorca 14-10-1990

Vexa aquí o conxunto de relatorios e textos (formato .pdf, 420 kb.)