É un filme que trata, que versa sobre os medos. Os medos nunha sociedade líquida como di Bauman  nos que todo muda moi rápidamente. O medo a amar, a non ser amado, á traizón pero tamén á maternidade.
Ela, a protagonista, está a representar Medea no teatro. Ela di “medea mata os seus fillos”. Este feito lévaa a repensar o feito de querer ter fillos, e a ver a maternidade dun xeito tráxico. Os seus directores dinlle que non se obsesione e ela responde que hai demasiado amor non correspondido, no mundo en xeral e en Medea en particular.
En canto á construcción do filme empréganse sobre todo os pp nunha proposta case matemática na que van: pp-pm-pp e de novo pp-pm-pp. Ademais son 5 partes.
- A primeira atende á conversa na que se exponen visións diferentes do amor.
- A segunda parte está composta por 2 opcións, A e B. Non hay que elixir, as dúas opción son válidas. Desvela  o amor da actriz polos seus directores, un amor que está nacendo e que é correspondido.
- O prólogo na metade, onde a directora e a protagonista traballan sobre a dicción da súa Medea teatral, dálle un carácter de narrativa experimental.
- A cuarta parte é a da separación. A protagonista e a súa parella teñen visións distintas da vida. 
- Na parte final hai unha entrevista ao director, polo que hai metadiscurso: cine, teatro e xornalismo. 

Os medos dicía tamén falando da linguaxe: non do non dito senón da palabra que fire, que desangra.
O son consiste nunha banda sonora da canción "A love supreme" de Coltrane que acompaña deliciosamente os xestos. 
A imaxe, os pp, son fundamentais, describen, son epopeia e prosopografía: “ver ata que a imaxe entre profundamente en nós”.