JOÁN GARCÍA DE GUILHADE e LOURENÇO [B 1493 / V 1104]
—Lourenço jograr, has mui gran sabor
de citolares, ar queres cantar;
des i ar filhas-te log'a trobar
e tëes-t'ora ja por trobador;
e por tod'esto üa ren ti direi:
Deus me cofonda, se hoj'eu i sei
destes mesteres qual fazes melhor.
—Joán García, soo sabedor
de meus mesteres sempr'adeantar,
e vós andades por mi os desloar;
pero, non sodes tan desloador
que, con verdade, possades dizer
que meus mesteres non sei ben fazer;
mais vós non sodes i conhocedor.
—Lourenço, vejo-t'agora queixar
pola verdade que quero dizer:
metes-me ja por de mal conhocer,
mais eu non quero tigo pelejar
e teus mesteres conhocer-tos-hei,
e dos mesteres verdade direi:
"ess'é que foi con os lobos arar"!
—Joán García, no vosso trobar
acharedes muito que correger,
e leixade mí, que sei ben fazer
estes mesteres que fui começar;
ca no vosso trobar sei-m'eu com'é:
i ha de correger, per bõa fe,
máis que nos meus, en que m'ides travar.
—Ves, Lourenço, ora m'assanharei,
pois mal i entenças, e te farei
o citolón na cabeça quebrar.
—Joán García, se Deus mi perdón,
mui gran verdade digu'eu na tençón,
e vós fazed'o que vos semelhar. |
A composición que tes á esquerda é unha tençon entre un trobador e un xuglar.
As tençons tiñan as súas normas. O que interviña primeiro sinalaba a métrica que o segundo debía respectar. -Que é o que lle reprocha Joan García de Guilhade a Lourenço?
-Con que tipo de composición moderna a podemos comparar? -Procura en internet o que é unha regueifa. |