v1xavierseoanecancionmilenio.html
     No
mes de marzo de 1998, na miña casa de A Coruña, o pintor Antón
Patiño e máis eu escribimos, durante tres días intensos de
escrita e de procura, o libro, entre o ensaio e o manifesto, Hai
suficiente infinito, publicado logo por Edicións Xerais.
     Tamén realizamos un texto poético
que foi para nós como un divertimento. É "A canción do
milenio".
  
    
      | 
¿Non temos a Heidegger, pero si a Rosalía?
 ¿A luz do crepúsculo é a nosa aporía?
 
 ¿Somos unha cultura somnámbula, de ocaso?
 ¿Leremos a Pessoa en poltronas de raso?
 
 ¿As bandeiras de néboa son o noso estandarte?
 ¿Será ese o destino da nosa húmida arte?
 
 ¿Deixar a illa de pedra á deriva no mar?
 ¿Virá don Sebastián, ou ese é outro cantar?
 
 ¿E Merlín o Profeta, o celta armoricán,
 daralle horizontes á Grei de Breogán?
 
 A nosa salvación, ¿son os Botafumeiros?
 A nosa identidade, ¿millares de Gaiteiros?
 
 Como pobo de antergos e novos soñadores,
 ¿podemos afirmar que somos os mellores?
 
 Ah memoria na pedra, ah choiva torrencial:
 ¿o efecto "mondariz" é a cultura gremial?
 
 Ah mirada oceánica no infinito do mar:
 Todos xuntos, moi xuntos, ¿haberémola armar?
 
 ¿En contra do onanismo e da incestuosa unión,
 fomentaremos sempre a orxía e a creación?
 
 ¡Caída demográfica: Nin dios pervivirá!
 Breogán, cando volte, moito se cabreiroá.
 
 ¡Hipermercado Europa! ¡Suevos! ¡Celtas! ¡Galicia!...
 ¿Estes gozos e sombras, son tan soio sevicia?
 
 Manuel Antonio, Curros, Luís Seoane, Reimundo,
 ¡canta falta facedes neste momento inmundo!
 
 ¿Se formos máis sinceros, e dicirmos verdade,
 só nos queda o churrasco, o lacón e a saudade?
 
 |