Acabo de acordar

Sei que agora estou vivo. Sóubeno
antes, mais era outra maneira de estar vivo.

Son unha caricia incompleta e procuro
solpores que non teña visto ninguén. Aromas.
                    Falas de aromas
                    por temor a seren tactos. Imaxino
                    que terás elixires de onda e maré

Veñen imaxes que saben a morango,
e me desborda a tenrura que coñece até ti todos os atallos.
Ven, fica ao meu lado
cando chegar a alba.

Sei que ti, Nedara, es
esencia de Mediterráneo á deriva,
brava
como unha lenda remota que ás veces pousa calada na lingua.

Gostei máis de ti
cando o teu lado máis infantil me chamou para arrastrar a barriga polas nubes.
Era un tempo de eiras núas e receptivas.

Só ti tes présa por crecer.

Para que. Gosto da inxenuidade.

Os soños duran mentres dure a vida ou a capacidade
de debuxar as nubes cos ollos cerrados.

E xogamos a nos esconder.
Eu, oculto no teu cabelo, puiden contar ducias de tenruras
mentres ti me chamabas. Entón
voltou a cadencia dunha pel que chama unha pel,
un berro que procura unha raza
un deus que se namora.
Só ti sabes.

Quería imaxinar
como ecoarían os teus pasos na miña rúa.

Non ousaba dicer Nedara en voz moi alta
para acordar as caricias que aínda adormecen na miña pel.

Os lados azuis da eternidade baixaron á noitiña
para eu lles explicar
a silueta do teu riso, como se for fácil...

Soíño, escrebo fados que nunca se cantarán e leo
cancións que sei que me cantas, mais agora de lonxe.

Nedara,
brillan, sen camiñares, os teus pasos na miña rúa.

Nunca souben ben como dicer as cousas. Se dixer
quero verte ou escoitarte ou beixarte ou facerche festas no cabelo
diría mal, porque non é unha ou outra,
son todas as cousas xuntas, como se Nedara fosen mil Nedaras.

Non sei explicar que é ese son leve mais constante
que me percorre. Sabe a sangue, mais é teu sangue.

Sinto como se eu fose un peirao onde o teu nome
repousa ao solpor, como unha sucesión de gaivotas que fixeren así sempre
para o teu nome ofrecer en ritual aos ceus.

Teño fame de ti, e descúlpame por ser tan direito,
podería dicer que quero beixar centímetro a centímetro
o contorno da túa pel,
é dicer, toda ti. Talvez é
porque a miña boca non admite máis nostalxias,
máis sementes da túa ausencia, Nedara.

Si, aquel que afirmou que o amor detenta o delirio
dixo verdade.

Si, eu recoñezo que estou a delirar
que a miña quentura es ti, acesa ou apagada, presente ou futura.

E paseo finxindo que son sonámbulo polos arcos da lúa,
procurando pegadas da túa ausencia, cando calquera que fose normal
procuraría presenzas, mais eu
agora,
diso non teño. Debo estar tolo, a coleccionar poetas aínda máis tolos
que se estrean en todos os leitos onde houber
un rastro de ti.

Espero,
que remedio,
suxeitando a lúa que te invoca.

Esta noite prometíchesme durmir.

Iso é o que fan as persoas sensatas,
mais ti non es sensata.

Talvez o foses antes, non sei.

Agora es a dama espida que pentea os meus soños, que pousa o seu peito
coma cálice nos meus beizos para me regalar o seu nome.

Nedara.

E despois cobres de cores o meu soño para eu saber que ti moras
mesmo na ausencia.

Prometérasme que durmirías,
porque logo de mañá tes olleiras e ris sen control cando che digo
que che penduran os segredos das pálpebras.

Mais acouga, eu fágome o parvo cando ti me navegas.

Sei que todo é leve. Tamén viver imaxinando.

Sabes? Gostei dese vestido. Penso que debías ulir a café esa mañá,
mais non me digas a cal, porque adoro o café.

E agora que o penso, a túa lingua bañada en café ha de ser
unha paixón. Mais é mellor non saberes para non me tentares,
que te coñezo.

Por que me mirabas así? Sabías que eu te bicaría
en segredo
até romper a rir contigo?

Si, levedo contigo.

Ah...

Mais entón, por que demos hei de falar coa túa foto
cando ti non estás?

Se voltares...

Ao compás das pelves.

As nosas, claro.

Mergullarei en tantos sitios como oceanos,
máxicos de baleas nunca ouvidas ou tocadas, terras
cristalinas á sombra da túa barbadela.

Serás serea, anxo, montaña de xeo
e sexo húmido,
máis húmido aínda,
se ti quixeres.

Será un agora para sempre que che cubrirá
a boca de estrelas. Será,
Nedara,
un tigre que a te ollar desde o catro costados. Será
o cheiro do teu sangue máis doce,
será
Nedara,
será
que xa me moras onde ninguén acredita.

Non figurará nos libros de historia.
Pensarán que é loucura pasaxeira, que é non dar ao tempo
o seu valor real,
en euros agora,
como sempre de metal.

              Diríalle a calquera deles que bique unha moeda
              con paixón... ah, nen así comprenden

Hanme dicer o que quixeren. É
palabra muda que esvairá entre as
que conforman o meu pensamento
cando está en ti.

Como explicarlles, portanto,
que o amor voa no alento,
as rúas fican molladas de noite sen chover
e as sereas conceben e paren na miña mente a túa voz.

Se non comprenden iso,
como poden perceber
que nas facturas do teléfono
tamén nos cobran o silencio?

Ao amencer era todo cinza.

Eu era cinza.

Ti non estabas. Nen nas palabras.

Aterrei cinza e voei cinza. Fun
á túa procura
como un veado orgulloso ao que ninguén nunca viu chorar. Mais
era todo mentira, porque a cinza
espreita a alma.

Non sei por que,
mais vou até o xornal xunto ao café para achar nalgures
ou teu nome. Que estupidez.
Espero daquela que o teu nome se escreba só
no vidro embafado, por arte de maxia.

Mais só hai cinza.
Porque ti non estás.

Cando eu che acariciar o cabelo
haberá ondas
e marés. E entón
hei navegarte de vagariño, sen mudar
o rumo até a túa humidade máis perfeita. Azul
será, sei,
como a túa alma.

E rirás.
Sempre ris.
E chorarás sorrisos. Tamén
sei que é un tempo nu.

Cando eu che acariciar a alma
saberás que todos os solpores
comezan cando calas.

Non o acreditaba.
Sempre pensei que os anxos serían puros e castos,
castos e puros aínda que sorrisen
dun xeito remotamente semellante ao erotismo
se cadra na primavera
e por baixo das súas asas.

Aínda así,
discretamente.

Por iso, cando souben que eras un anxo
pensei que serías case impalpábel,
con transcendencia tras dos teus labios,
con coroas de lume nas palabras.

Mais errei.

Até que te toquei
e te beixei
e saboreei os teus labios após comeres cereixas. Sabías
a muller. Souben entón
que os anxos poden ser mulleres
e gritar de pracer.

Tes a vantaxe
de saber facer o amor mentres voas por meu corpo.

Nunca estiven en Irlanda.

Disque as bruxas de alá
                    sonche todas boas
ceiban o cabelo desde a costa
cando pasan as naves rumo a calquera parte.

E son belísimas,
tanto que as selvas dos seus cabelos acariñan os mariñeiros
desde moi lonxe, arrastrando
farrapos doces de néboa.

Nunca estiven en Irlanda
para ouvir esas gaitas que din que fan danzar de pracer
aos desnamorados. Disque os fillos dos druídas
aínda se alimentan de músicas entre a herba.

Nunca estiven en Irlanda,
nen sei se estarei. Quizá porque as túas costas
teñen a maxia dos encontros á meianoite
cando aínda o sol non recea. Ou
porque nas pradarías do teu ventre a brisa me dispe.

Nunca estiven en Irlanda
porque Irlanda non está en ti.

Cando na tua voz hai tristeza
procuro vulcáns. Mais o mau
é que eu non sei extinguilos na distancia. Se estiver
contigo, extinguía,
si,
extinguía,
mas así só teño estrelas de
papeis de cores,
billetes do comboio con destino á lúa
e unha voz que non atravesa o mundo,
                    infeliz...

Como non estás
conto as marés.
Procúrote serea que xurdir, é unha ilusión,
compréndeme, que a soidade é unha doenza contaxiosa.
Imaxino entón que vés e nos teus seos
acho unha foresta.
                    Ah, infeliz,
                    estás tan soíño...

Heiche contar os percursos das sílabas todas do teu nome.
Amences, sei, emerxendo tras dos meus ombros,
do meu peito,
da seda do meu alento... Ah, que saes de min
aurora e señora até eu gritar...

De mañá,
cando acordo
e ti
non estás
insulto a miña soidade.

Cando os teus cabelos me arrouparán?
Cando,
cando é que alguén intelixente
prohibirá as distancias?
                    Infeliz...
                    cúrame

Trátase de ti.
Si,
a noite que fai brancos todos os muros
e me deixa escreber as ideas máis loucas
entre as túas pernas
cando vai calor.

Núa
téndesme toda a tenrura
—e digo toda—
cuberta do teu corpo
perto da auga bendita
(bendita dos teus labios, é claro)
e síntote
rir
e cantar
e soñar
e voar sobre meu peito. Ti
a máis doce loucura
de amor.

Nedara,
nacida íntima en silencio.

Nedara lava a cara
sen parar de sorrir e de pensar en min
e entón percebe que eu son auga.

Nedara pon unha saia
e as lantexoulas son estrelas
que se lle apegaron durante o soño

Nedara di si
e os seus ollos me miran até cantar
e toma café nunha xícara que non consegue
esconder o seu riso,
                   mellor así!

Nedara aperta o ar
e Séneca, Lucano, César e até o Vaticano
baten palmas como cativos.

Nedara di que me quere
e eu fico a viver para sempre nela

Dentro de ti
fun esta mañá pasear ao ceu.
Tomei alá un café con nubes, dei pulos
entre os aprendices de pingas de chuvia
e mirei para ti.

Aquí abaixo
ti espreguizábaste co cabelo revolto
sen saberes que a brisa era eu a soprar.

Dentro de ti
dei a volta ao mundo pola túa cadeira
até aterrar no teu ventre.
Descobrín o teu manancial outra vez
—gosto de redescubrilo sen mapas—
e bebín del.

E ti xemías
co cabelo cheo de estrelas en po.

Ah, Nedara...

Non teño patria,
relixión
lingua
miserias polas que chorar.

Non posúo lendas de xeracións,
oráculos
nen ríos que coidar.

Non son
defensor de utopías,
amante do verbo azul.

Non,
non son
non teño,
agás ti
que me es
e me tes.

Rias
e o auricular vibraba de pracer. Estrondo
feiticeiro entre a túa boca e a miña
que te beixei por teléfono
e percebín túa lingua
húmida, sedosa, travesa.

Danzaban
as túas letras
na mensaxe de boa noite. Din máis que din
que saltaron ao meu peito
e adormeciches sobre min. Eu
collín o teu máis lindo soño como almofada.

Até o Texo,
e os fados
e Lisboa na maré.
Todo en nós
será tacto,
Nedara.

Esta noite a lúa vai negra.

Vestira de negro
e lavara a cara de negro.

É lúa negra,
aínda que talvez aquí abaixo os carbóns
agora brillen,
só para contrariar.

E prefiro non comprender que os teus silencios son agora carbón,
porque estou raiboso e podo voar
e maldicer os discos de Enya.

Tocarei cun só dedo o mar de Madrid
—odio a súa inmensa friaxe,
a falsidade do que reflicte—
e chorarei
até criar un mar paralelo, salgado
e con gaivotas ás que nunca se desterra por moito que chíen,
e hoxe quero, máis ca nunca,
estrondos que acalen a miña soidade.

Sei que unha parte de min
agora naufraga por uns labios estrelados.
Sei que ese micrófono do computador é un espión
dos ciúmes, mais hei matalo co pranto.

Alguén bate palmas alén da miña xanela.

Ollo fóra

Ninguén.

Imaxino demasiado.

Talvez eu sexa unha imaxe
deformada
e tamén
namorada.

Merda...

Non quero dicer máis veces
onde fica o horizonte das miñas ledicias. Só quero
percorrer uns seos nos que se espelle
a túa raza de dunas e milenios.

Desexos desarrumados como o cabelo,
eu tan inimigo dos pentes coma sempre,
procuro no teu cabelo a razón
última do meu viver, mais
por favor, non me fagas temer
que acaso non a encontre.

Se soubeses
que desde hai mil anos
amenzo na túa pel
a sorrirche
e debuxar illas tropicais no teu cabelo...

Falaches de Santiago. Si,
unhas pedras que moran entre corpos, unhas rúas
nas que moitas das miñas ilusións
pasaron da infancia á adolescencia e agora xa son.
Santiago é ese horizonte
que nos días sen néboa permite que me vexas
sen eu estar.

Cando paseares Compostela
todas as rúas han tenderche a man,
verás meu nome escrito en todos os recantos
e na fin dos arcos estará o meu peito cheo de orballo.

Non desfolles os minutos
nen pises célere Compostela.
Santiago pode sumir,
e eu tamén.

Incapaz de chorar.

Esta noite non podo chorar aínda que me provoquen os corvos
da miña memoria.

Raiboso.

Mataría as follas virxes nas que nunca parirei unha letra.
Ti
desligaches a vida mentres eu procuraba os meus lentes
para ler sensacións antes de durmir.

Debín esgotar
as últimas bágoas nunha tenda de contornos doces,
mais non paga a pena esconder a barriga,
eu que tanto critiquei a hipocrisía
agora vou de festa con ela.

Agardarei pola miña liberdade
que saíu pasear co can para a rúa.

Que acontecería se naufragases
nunha miña bágoa,
se aburases sobre o meu alento,
se ti sangrases co meu sangue.

Que acontecería
se as miñas palabras te despisen,
se eu expirase no teu silencio,
se ti vulnerases a miña desfeita.

Eis onde moro,
na túa cadeira,
no teu labio xardín,
na teu xesto de atender o teléfono
cando respondes coa voz recén-amencida.

E se non ris,
desisto.

Esta noite non hai lúa.

En Madrid o ceu non ten estrelas. Débese á polución.
Sería lindo ver hoxe algunha estrela
mas sería máis lindo verte a ti.

Mais esta noite,
como en tantas outras,
ti non estás aquí.

E penso que o ritmo con que corre a vida
é demasiado lento,
que non vén o momento de nos ver
porque erramos coa música con que acostumabamos beixarnos.

A vida é un xogo infeliz. Hoxe
vin chorar unha amiga sen chorar
e empresteille algunhas bágoas. Escoitei
os poemas dunha muller que saíra da Guerra das Galaxias
mais acariñaba por dentro
sen pudor
o lado máis amargo e incomprensíbel da vida
mentres o vestía de axóuxeres.

E todo iso fíxome pensar.

Porque camiñei sobre as cristas de Madrid,
cruzando diante dos bombeiros cando ían atender unha emerxencia
máis forte que a miña
que non se ve por fóra.

E logo o teléfono que me facía de cordón umbilical
rompeu até a alba.

Agora só quero
desexarche bos soños,
o silencio dos meus beizos é

só para te protexer.

E ámote caladamente.

Agora.

Mentres dormes.

Dáme unha inmensa vergoña.

Mesmo diante de min,
máis aínda de ti que es máis eu ca min.

E se acontecer
quero que sexa a soas, cun disco asolagado
de cancións de amor
que só eu poida escoitar,

que ninguén perceba os desterros da miña pel,
a deforestación das miñas mans,
a mendicidade dos meus ollos,
as fisuras da miña alma.

Así, na intimidade que tanto detesto
—eufemismo por soidade—
ollarei silente e quedo pola xanela
até beixala
e que no vidro
se disimulen en ríos
estas malditas bágoas.

Aqui sigo,
diante do computador,
coas palabras imposíbeis de soletrar
a esperar que unha maxia
poña a túa face
na pantalla.

Sen poder dicerche
que esta tristeza xa ten a túa voz
o teu riso
a túa humidade
e a túa ausencia,
sen saberes que irei
a un leito que é un desterro
de rosas negras e que non cheira a ti.

Nedara,
agora preciso da túa mente
para brincar coa morte.

Nedara,
ao lonxe.

Esta mañá naceu a nada. É
moi fría, non sabes? A miña pel estaba
cuberta de orballo
sob o teu pixama.

A nada varre o teu nome das miñas esferas
e prostitúe as bolboretas con que disfarzara a miña xanela
para te agardar.

Non sei como loitar
contra a nada, nen sei
se se pode loitar contra a nada,
porque a nada me penetra
e me transparenta, para non me veres
acudir sen pasos.

A nada mentiu
toda bébeda no limiar dos teus labios.

Se me procurares...

Nedara é risoña.

Risoña
que me ri e me soña.

Nedara é unha fervenza que tinxe o mar
de amarelo
até facelo rir
e soñar
e bordear os seus beizos.

Nedara esconde o firmamento
sob as súas saias
até o infinito lle facer coxegas nas súas pernas.

Nedara
de súbito calou
e levou con ela
todos, todos, todos os meus instantes

Procuro os ronseis
do teu corpo,
no cabelo foresta
e no escuro que nos envurulla

Percebo a lúa
que tes entre as pernas
e me convertes nun ser
co rumo de todos os planetas,
humidades vulcánicas
que me fan ser lava
cálida
que percorre o teu pubis
sen condicións.

Nedara,
rosa branca.

Queria escreberche unha carta de amor.

Mais agora percebo
que os meus pedazos son
versos abortados. Cómo escreber
o que non son desde hai tantas horas,
un casaco vermello no que moran
vellas pombas que deron
aulas aos namorados
antes de viren para min xa reformadas.

Quería dicerche que te amo,
mais este amor é un fol no que moran cometas
fóra dos libros de texto.
Teño a sensaciónde derreter,
de receber todas as marteladas
-todas-
de todas as ausencias.

Quería pórche palabras verdes na boca,
mais son un dicionario sen páxina ningunha.

Quería, eu quería,
Nedara,
terte agora e sempre nos meus brazos
e beixarte querendo e sen querer, mais o dono do mundo
aínda non acordou.

Nedara,
pronúnciame agora.

Nedara,
procurarei os recantos máis secretos
que esconde o teu pescozo, soprarei
a liña espida e mollada
que atravesa o teu peito, sucarei o teu embigo
e chegarei sen aviso ao teu pubis. Entón
alimentareime do teu sexo de deusa
até tinxir a noite de susurros.

Nedara,
sementarei a túa boca de cereixas
e cubrirei o teu peito de pétalas de duna,
aterrarei sobre ti como unha néboa
para encher de gotas todos os teus leitos
que van para a tua pelve.

Nedara,
fico a morar
na túa nudez de lúa brava.

Sei que o teu teléfono
se comporta como un adolescente
e se queixa de saudade.

E hei confesarche a verdade,
porque sei que hai silencios e silencios estragados
no teu atendedor,
sen ti comprenderes.

É, meu amor,
que como ti non estás
mil veces por minuto chamo para ouvir a túa voz
no teu atendedor automático.

procuro a tua língua
como uma terra
ou um cigarro
para matar
esta soidade que nem precisa de me dizer
o que é

palavras
ou espadas
na fim da noite que é ilegível

tenho sede de um arco-íris
nas tuas costas
e um bocado do teu silêncio
embrulhado em tactos e tactos até amanhecer

o fumo dança com a música

para isso vale o CD

talvez o escutes

a mim

esquisita morte que não chega

a soidade
tão grande
que nem imaginas

tem mesmo marés

unir-me a ti
como uma chuva triste
como um planeta imaginado

segundos de ondas
a percorrer os espaços
que molhaste naquelas tardes

anche io

ainda tenho estrelas
nos meus óculos sem ver-te
enquanto persigo lembranças
azuis
ou amarelas
ou invisíveis

nos teus lábios
já não moro

anche io

por quê o disseste

a ignorância

oxalá nem soubesse italiano

azeda aquela tarde
na que desenhámos os nossos corpos nus
com fados

anche io

princessa mais triste

melancolia
nos teus olhos lindos

cheirar o teu cabelo
como uma oração

esvaras do meu colo
até o outono

Deus não me pode
fazer isto

quando pego no cigarro
e o alumo devagarinho
tu chegas

fumo de mel

ainda conservo o teu isqueiro
com o que falo como um idiota
por se tu me escutasses

cheio o cinzeiro
ficas tantas vezes longe

dir-te-ei
que a manhã era um feixe húmido e amorfo
de insistências

chamam-lhes obsessões

procurar-te-ia
na palma do tempo insolúvel
com gotas
brancas

uma mulher assim
não figura nas guias dos desesperados

tu
eu nem sei

naufragar em ti

que prazer

e contar areias como instantes
lá longe
onde moram as sereias
do teu cabelo

abraço a noite
numa caixa vazia

que dirão
agora de nós
os néscios dos horóscopos

repovoares-me

parece tão esquisito
mas não é uma bola de savão perdida nas minhas costas

quente
alguma noite
enquanto sei que os telefones estão mortos
e bem mortos
por inúteis

repovoares-me
de ternura

sem especiarias
visto-me de terra

assim

devagarinho

sem que me vejas

você escreveu em meu corpo

todo o escrito fica
fica assinado

você procurou
minha aldeia
e hoje nem sei onde é que ela fica
se calhar no mar
ilegítimo da acronia

nas horas frescas
eu penso em você
e nas horas detidas
e nas horas que não são minhas
e nas horas virgens

eu penso em você

você é você
na página amarela
de um jornal nunca acabado
escrito em plural

nós?

viver
entre horas
como fumar o tempo

viver
assim, pertinho da tua ausência,
a esperar despido
toda a chuva

viver
latente por descuido
com restos de café
na meixela tão erma

viver
quereria

sobreviver

lembro aqueles garotos
quentinhos que tomámos juntos

quiseste
levar o colher como recordação
mas nem ousaste

punhas a tua mão
dentro da minha
para matar o frio

e calavas-te
um bocadinho

hoje
a lembrança é
silêncio

silêncio
que dói imenso

esta tarde choveu
sem aviso

choveu para nada

choveu
como chovera
na rua que andámos
juntos quando aínda
éramos nós

imagina os paralelepípedos
a fazerem cócegas na manhã
como eu te fazia
quando chovia sobre o teu cabelo

esta tarde choveu
sem aviso

choveu para nada

pintor de sombras
em tons de
silêncios arrasados

catador de ausências
no copo
mais cruelmente nítido

bebedor de chuvas
viúvas e velhas
por solidificação do alento

crente do teu retorno
uma manhã qualquera
num espaço abraçado

nunca puiden bicarte
na beira do Texo
nen escoitarche un fado
mirándote aos ollos

nunca Lisboa nos colleu da man
nen saudamos a estatua de Pessoa

as nosas linguas son agora
nubes de murmurios
lonxe de Lisboa

non irei a nengunha promesa
aínda que se vista de verán
procurarei vellos tranvías cara as rúas molladas
da miña cidade en ausencia
e deixarei as últimas cinzas
para resucitar

nunca
contigo
en Lisboa

foi apenas un instante

dicían que non sobrevivira nada
despois da guerra
e entre as ruínas de Francfort
coñecinte

eu era un soldado de tinta
desarmado
e ti falaches de anxos
mediterráneos
                    da túa cálida raza

imaxina aqueles momentos
cando un non podía prever os camiños
da propria violencia

agora quero outra guerra
para acabar a primeira
para capitular diante da terra
                    estou canso de procurarte

tiñas frío e calabas

collíasme a man
e camiñabas como se o tempo
acabase amañá

a primeira noite ceamos unha pizza
e despois prendeches un cigarro
                    o fume convidaba
                    a danzar
                    mais nen ousei pedircho

aquela tarde
fun o único espírito do teu corpo
e gostaba

pensei que estariamos para sempre
xuntos

non contei coa melancolía parda
dos teus ollos
nen coa obstinación dos teus beizos

aínda hoxe
recordo o arco indescifrábel
das túas cellas
e vexo Salamanca

aquel día
falamos con Deus
mais non o escoitamos

paseabamos polo bairro xudeu
o noso calvario
subiamos e baixabamos
as rúas dos nosos corpos
en órbitas repetidas

aquel día
non te escoitei
e agora
xa non ten remeio

             aquela voz ferida
              ficou para sempre
              naquelas rúas
              onde tanto frío pasaches

nunca sentiches
que as pedras che falan
que a chuvia é doce
que a noite é un leito

non coñeceches Compostela
ás tres da madrugada
cando as voces e os pasos
afín se retiran
mais as nosas sombras
aínda se procuran

non
non o coñeceches nunca
e nen tes respirado o Obradoiro
con toda a maxia húmida
de todo o que xa está dito

cando volte
voltaremos
aínda que non esteas
sen poderes evitalo

camiñas en min

nengún exilio
todo o silencio

as miñas rúas adoitan
preguntar por ti

e agora só
unha quietude
con cor de oliveiras
                    oliveiras en Madrid
é o centro de nengures

imaxinaramos
toda unha descendencia de profetas
e todas as albas xuntas
a compartir o café e a calor
dos nosos corpos

agora só
fícame Madrid

nengún exilio
todo o silencio

non paseei
a alcoba onde chorabas
nen che besei os cabelos
sobre o teu leito

non puiden acariciarche
a melancolía
nen tomar unha pizza
contigo
na rúa
dos desexos

non bebín
da túa dor
porque sempre todos os aeroportos
están fechados

e non es libre
amiga de todas as ausencias