Para o mar dos golfiños

un barco marchou;

na popa un adeus,

na proa un vou-vou.

 

Velas de flanela,

temón de algodón,

mastro de alabastro,

remos de cartón.

 

O capitán era

un vello peneque

de barba amarela,

cachimba e chaleque.

 

Sucaba os mares

de azul-trebón,

rompía as ondas

con gran decisión.

 

Mais no arrecife

das rochas de algodón,

nun golpe de vento,

o barco encallou!

 

-Sálvese quen poida!

-berrou unha voz-,

un barco pirata

vén por estribor!

 

-Quietos todos!

-o capitán ordenou-,

se son tan valentes...

que veñan por nós!

 

Con cara de pataca,

o pirata Metepata

ergueu a espada

de folla de lata.

 

 

 

Rendédevos!

-anunciou-

Eu son o pirata Metepata

e non teño compaixón!

 

-Menos lobos, Metepata,

con nós non tes que facer,

vimos da terra galega,

somos malos de roer!

 

-Déixate de lerias, vello!

Traede o ouro e a prata.

Non vedes que son o teimado

e temido Metepata?

 

O capitán peneque

-de Galicia chegado-

mirouno de arriba abaixo

con ollos de mar alporizado.

 

Sacou do peto a cachimba

-que de certo era un canón-,

botou lume pola boca...

Semellaba un dragón!

 

O pirata Metepata

fuxiu a todo meter,

vento en popa a toda vela...

Nunca o volveron a ver!

 

E chegaron os golfiños

a miles, en procesión;

sacaron o barco das rochas,

salvaron a embarcación!

 

E o velliño peneque

voltou para a terra a descansar,

e regaloume esta historia

para que eu vola poida contar.