Entro no mercado da Boquería e reparo nos cheiros; o cheiro do bacallau sen espiñas, da pescada e das gambas que están a relucir entre o xeo; cheiros que me entran polo nariz... e báixanme pola gorxa abaixo mesmo até o peito. Top, top, top, ouzo os golpes que dá a peixeira no mesado de madeira ao abrir o peixe cos coitelos, que tamén relocen. Miro para un rapaz que leva unha bandexa con cafés con leite. E decátome dos sorrisos que hai na cara dalgunha xente; xente que vai cargada con bolsas de plástico cheas de comida ou que arrastran un carriño; case non se dá pasado nos corredores máis estreitos. Lémbrome dunha señora que se senta un pouquiño ao sol; lembro os bares onde venden bocadillos e racións, vitrinas con chocolates e zumes naturais. Aínda podo ver as cores das froitas: amarelas, laranxas, verdes, vermellas, ben postiñas nos mostradores; aínda podo ulir o cheiro das mazás e das bananas. E lémbrome tamén de caixas de madeira amontoadas e de follas de leituga polo chan. E dunha rapaza que pasa en bicicleta.
   Daquel día heime lembrar de todo.