Amas aquilo que non te comprende/ aquilo que non nace -pois so coa outros a sua escrita de 1 lencío. Ao longo do tempo temos reclamado tantas cousas sita a tua comprensión".Iso é O rostro da terra: historia dunha empresa tal vez fracasada de antemán, paixón ímposível, a do ser humano, fráxil e continxente, ívido de respostas, famento de dia
que sexa a nosa rai,que nos interrodue e nos escoite,que espelle no seu rosto as feizóns máis verdadeiras de nós mesmos,que nos diga o segredo da sua infinda capacidade para ser "temporal e sucesiva" e continuar sempre a mesma,que nos teme da man para nos ensinar a morte e a rexenerazón. O poeta intui -sabe- o absurdo deras ecix!ncías.Ç,ue palavras ;olerán ser ponte entre o débil e o auto-suficiente,o que non dura e o que sempre permanece, o que é alimento que devora a vida e vida que se súcia de si mesma?Que vozes para falar con quen non nos precisa?
te plenamente- tentando ler na para somente achar a escrita da terra: Antes,na triloxi da água -0 cánt o da fin terra,Do o
Li-- e na memória mítica da ia -Orti ;arda morí gore das sete palaZ 7,Cesareo Sánchez iglesias recorreu ao símbolo para tecer a história colectiva e para nomear,coa linguaxe dos elementos da terra,unha procura transcendente e unha aprendizaxe interior;agora estes elementos non son sO ímexe doutra cousa,síonificantes sensíveis da idea:a terra significa-se a si própría,4 ela o misterio que está por desvelar.
Lonxe do símbolo 0 rostro da terra,ainda que aparentemen libia estética das obras anteriores, abre así un novo as nubes,non son aqui meras roupaxes do conceito, senón as varias personaxes através das cais se manifesta a terra, as suas transfigurazóns.A elas se agarra o ser humano para tentar apreender o que suspeita e inapreensível.Quizais poda alviscar nos seus ollos azuis a "escuridade absoluta" e nas formas impuras o enigma da pureza.
Mais a pureza non se pode representar.O brancor con que por vezes ernerxe a terra recorta-se inábil na lonxania, abstracto e intocável. Folerpas, fIores, mar, claridades da tarde, viven inalcanzábeis dentro de si mesmos, perfeítos na sua frialdade sideral. As transfigurazons non eran máis que veladuras. A terra nega-se,absorta no seu monólogo interior,excluindo-nos;
"Es a tua propia paisaxe.
Os teus sons:
a escrita do silencio".
Pilar Pallares