As pinzas entraron na súa intimidade aberta; co primeiro movemento dentro fluíu un fío de sangue. A auganeve estaba a bater contra os cristais. Os sons de metal das pinzas ó golpear por dúas veces contra a cuspideira, acabaron apagándose nun só asubío. Hoxe aínda lembro aquel único quentor nas nosas mans xuntas, suorosas.












































Era aquel asubío cortante, que parecía que nos arrincase algo moi adentro,

nas raíces do silencio: as palabras que calabamos.






















Amsterdam

1

A rapaza gárdase da nevada nuns soportais cando o reloxio do palacio da familia Real marca as cinco dunha tarde fría e gris. A praza do Damm, baleira, parece enorme e só unhas pombas descenden ata o centro mentres se van apagando, un a un, os ecos das badaladas. Dentro duns anos a muller ha lembrar unha imaxe aparentemente simple deste día: o chorro dunha fonte salpicando unha pomba morta sobre as lousas e a neve.

2

Son incapaz xa de describir aquela praza, pero non importa aquí a paisaxe; débese supór nun segundo plano e untanto borrosa, como verdadeiramente está na memoria. Gardo só sensacións; todas, vivísimas: os sons do reloxio parecéronme latexos aquel entardecer. Queda a neve tamén; sempre quixen que quedase no tempo ese espazo branco, un elemento físico do que me vallo aínda para cubrir a memoria.

3

Á pomba cortáranlle a cabeza. Os ollos avermellados estaban sobre a neve. O sangue formaba aínda un pequeno charco que íba escorrendo co desxeo polas lousas ata os meus pés. Vino embranquecer. A última -quinta- badalada caeu entre os aletexos e os zureos das outras pombas que se pousaban por costume na fonte.

4

As rúas estaban practicamente baleiras; pasaban os tranvías co teito e parte dos cristais totalmente brancos e no momento as liñas dos raís fumegaban na neve ata borrarse ó lonxe no remate de algunha encosta. Déramos cun mercadiño entre unha ringleira de choupos e olmos, xunto a unhas barcazas abandonadas no canal nas que vivían sos algúns anciáns. As luceciñas lánguidas nos camarotes ó entardecer acentuaban máis a súa soedade.

5

Os postos de venda coas lonas despregadas estaban nunha rúa marxinal. Era esa última hora do día de devalo, de doce derrume; había luces nas xanelas de algúns edificios antigos e baixo ese lene resplendor, por un estreito camiño de neve, dei á rapaza o ramallete que acabáramos por mercar.

6

Foron dúas noites de Nadal naquel hotel, sempre cos ollos grandes para aquela luz alta da lúa e da neve.

7

Cunha ave morta naquel mirar, onda as raíces do sangue, e co frío prendido nas pálpebras. Sempre.

Sos.

8

Moitas noites sinto o mesmo voexar de pombas; infindade delas, como se as tivera diante do paso. No medio dese bater de ás avivo a memoria. Despois dos aleos oio unicamente a lufada contra os ventanais. Por veces, o mar. Gardo comigo os tulipáns, tesos, secos, son xa po no último poema do libro <Rente ao dizer>, de Eugénio de Andrade.

9

O ramo quedara pousado nun sillón da clínica. A sala estaba vacía. Tiña detalles e contrastes estudiados con subtileza: o do cadro con fondo negro no que se debuxara tan so unha culler cunha xema verquendo en fina liña amarela... o seu efecto na parede branca era inmediato, a pesar da aparente sinxeleza, ¿pola delgadez quizais do fío da xema a piques de romper? ¿Ou era esa finura do líquido precisamente que rompería só cando un, amedrontado, o presentira?

Ela agarrábase con forza á chaqueta de la, espida de van para abaixo sobre a padiola e coas pernas abertas disposta a abortar.

Lanzarote

Tres anos despois, nas montañas de fogo de Timanfaia. Nunha paisaxe desoladora, sen a pegada do home, sen sinais de vida, como unha volta á orixe mineral diante do sol máis grande e da roca máis negra: só o asubío subtil e prolongado do metal vibrando...