A Roi Vidal, Miguel Mosquera e María Lado (inevitabelmente)

Sabedes? Aló arriba o vento xa non recordaba os nosos nomes

e todo era unha navalla mecánica, un xogo de ourizos nucleares, un insulto.

Todo era roubado e lembrabamos tempos de estoupidos coas mans cheas de vermes,

e semellabamos un filme de Médem (dos primeiros), unha avanzadilla da desolación que comeza

co ben pouco que é un home aló arriba, aló abaixo ou onde sexa (contra o vento).

Pero seguiamos posuíndo entradas triunfais, onde o teito caeu o chan resiste

e entre a auga, e os lameiros, e entre a devesa fonda hai un machado

e fomos tan tópicos de armar unha simple lareira e soñar unha morte posmoderna.

Aínda non soubemos que facer coas adolescentes que se desangraban,

(sospeito que non é ese sangue o que nos conmove). Os risos cos que acoitelamos as estradas,

a insolencia dos nenos das vilas grandes que fomos. Los Enemigos dictando o desprezo

Resucitao, nunca estaré de vuestro lao.

Se me volve baixar unha fervenza polos pulsos gustaríame que alguén

volvese levarme un libro, como un vaso de leite, á cama,

que as palabras puidesen tocarse de novo

(Vacas!!!!) e ti intentaras matarnos outra vez (é que tantos segundos...).

Que houbese madrugadas onde resolver o enigma das adolescentes,

e tantos nomes como nunca soubemos que tiñan as cousas.

Porque algún día haberá sorrisos rotos e espellos finxidos,

e a quilómetros de nós, sabendo que o vento esqueceu os nosos nomes

precisaremos de catro días encerrados na lareira dunha aldea que non existe.