I

 

(Estamos abolindo coordenadas, desafiando os vellos impulsos,

qué facer cando ninguén cha dá corda na barra e hai ollos demasiado brillantes como para tentar á paixón).

 

 

Para os perdedores e os valentes, alí onde

o corazón partisano deixou de latir e

o loito é un mar de óleo manso. As vellas batallas

son cantadas en linguas levemente alleas.

Pon, Rick, unha pérola de whisky que encaixe cos tiros

que ecoan no silencio, xusto entre o campanón de fume e os

golpes do piano.

Area, suxa como engrenaxes dun

avión inimigo. Area que se nos mete

nas regandixas da alma que empeñamos.

E non damos atopado o tempo

(por ningures)

 

 

II

 

(Nalgún lugar hai unha determinación, unha promesa pola que non é educado preguntar. Latexa absurda e consola como unha moeda falsa.)

 

Xa pasou todo o tempo, pero alguén pinta con acrílico

a xenreira que non soubemos adormecer. Hai laios como cancións e amores

tan perdidos que nunca se darán atopado.

Nalgún lugar que non é este veríamos a mozos embriagándose de

guerras que contar. Rózannos o peito e soñámolos sedutores

para poder desexalos en secreto. Xa non

nos erguemos cada mañá co golpe limpo e claro do día. Son outros

os que nos toldan os ollos aquí dentro/embaixo.

Silencia o piano, ímonos xogar a xuventude e a beleza ao dezasete,

ao cincuentaenove.

(Nunca quixeches contar nada de aló).

III

 

                  (Algúns poucos deron fuxido e agora reconstrúen o pasado. Para eles somos un trámite molesto, un xesto de noxo. Non os odiamos, ás veces queremos ser o eco das súas maldicións.)

 

Beberemos o cafe dos insomnes. Voume

acostumando ás liñas duras do teu rostro. Mañá marchou alguén.

E todos xuntos desexamos ese corpo e por turnos usamos

a brancura do baño para masturbarnos.

Hai peiraos esplendorosos nalgunha parte

que non é aquí e exércitos

desarmados que xa non espreitan os nosos movementos.

Pensade na vinganza, no golpe de sorte rachando

todas as ruletas do salón.

Eu quero ser, Rick,

un rapaciño búlgaro.

 

 

IV

 

                  (A roupa énchese de néboa. Todo se detén ao choque

do líquido contra o cristal. Ás veces nen a verdade chega a importar.)

 

Se un día das en falar daquilo que se cadra aínda

non pasou, has de saber por onde escoraba a túa

delicada utopía.

Arriba á esquerda, beireada por unha cuneta inmensa, arriba

á esquerda. E mañá

cando todo caia de novo e xa non o deamos

recollido procura a túa triste memoria de cartaces

e lévaa sempre nas mans.

Imos embobar á clientela até o mencer contando

historias cos ollos. Sempre

seremos igual de sedutores.

(Non che doe a cuneta como se a apretásemos

cos dentes?).

 

 

V

 

                  (Tantas historias repenican nas aforas da alma. Ás veces

parécenos estar nalgures que non sexa este verbo.)

 

Os antepasados que non tivemos gastaban malas coma esta

e solpores nos ollos. Pero África era unha tentación e as cafetarías lugares de paso

de tempo medido en minutos e café con coñac.

(E non había tiros na sobremesa, nen máis soños que o océano).

Hai que rachar as vidreiras e conxugar palabras cos anacos. Buscar nomes

para que a vida sexa algo máis que os nosos nomes

de pila. Que cesen

as vellas cancións de quen non volve.

Saca o alcol mellor, o que gardas para os clientes importantes

os que nunca chegan porque non atopan

ningunha cidade no medio da area.

(Ningún tempo no medio do tempo).

 

 

VI

 

      (Sexos haberá e mercados

cada noite baixo o manto suave do sur. A tapicería do café fainos chorar de espanto).

 

Mentireiro é só quen se engana a si mesmo e por iso

as olladas nosas rebotan contra a brancura das paredes e caen

coma a auga sobrante

de dentro das macetas.

Non hai rapazas nen amores perdidos. O vento métenos area

como beixos na boca. E os rapaciños parten procurando

o soño da Europa destruída (a poesía do despois).

Permitámonos, Rick, ser febles esta noite. Odiar todo

o que nunca demos sido. Non nos someteremos

á tortura ritual do piano e o whisky.

Arderá a vida doutra forma e sen baleiro

(nun lugar que non é aquí).

 

 

VII

 

(Algunha vez hai esbozos de tenrura. Deprezados

como os diamantes dos exiliados.)

 

Alguén quere do pianista unha pantera

e non ter sorrisos compracentes nunca máis.

Que Brazzaville deixe de ser unha utopía poscolonial

e cando desembarquen os soldados que nunca

estivemos esperando

darlles o café amargo da medianoite.

Nunca restou máis que un París ocupado

que endexamais soñamos liberar.

Alguén que debo ser eu quere

a Mingus no medio da sala

atronante

como nunha historia da que xa sabemos todo salvo

o final.

 

 

 

 

VIII

 

                  (Calquera rexión é mellor que a do cigarro queimando o mapa, calquera amor máis vello que o primeiro).     

 

Viñemos tomar as augas ou non lembrades. Nalgún sitio

onde a decadencia/espello de nós permitira

esquecer o trebón que rachaba

o mundo en catro partes.

E non houbo máis azul que o fume do cigarro

nen máis vitoria que un tic de

morfinómano a tensar as mans.

 

As palmeiras oscilan como o sono ao que

renunciamos. E no brillo de ollos mentímonos

amizade e exilio.

 

IX

 

                  (Na mesa do lado discuten sempre sobre a posibilidade

dos orgasmos. E nós resistimos.)

 

A forma máis perfecta do amor que nunca demos son

os regos das fregonas en

descida

pola praza do mercado.

(E son os vellos mercadores lavando o posto).

Porque o ceo nunca mirou por nós nen quixo

dar a protección sen nubes de nós mesmos e sempre

estamos parapetados tras a madeira/cristal

e os malditos consellos de Rick.

 

(Baixa a auga fría e marca o límite

entre o minarete e as nosas almas).

 

 

 

X

 

(O espazo fixo illas no medio do deserto. Nunca o sabe quen nunca se achegou aos bordes).

 

 

E cando se detivo o tempo xa non soubeches que facer coa árbore

que erguía a semente ben visíbel desde a terra e a memoria

das persecucións no mato eran só leccións de piano.

E por onde escoraba a túa delicada utopía. En que lugar

deixaches de ser home e fuches isto outro, tan semellante.

A sedución é un movemento reflexo, sen antes nen despois. (Non vemos a cúpula

porque estamos baixo ela). Non vemos o mato transpirando fuxidas

nen o saxo de Coltrane acariñando a silueta da

revolta imposíbel.

Cando o tempo nos atope só restarán as paredes brancas

a sorrirnos arcos. Só restará o gusto do whisky roubado, a cor

dos uniformes (os alemáns ían de gris e nós

de negro).

 

E no medio dese mato transpirado estades vós

e eu, co meu amor (o amor supremo)

inclinado.

 

 

 

 

 

                 Cando saín tiven trescentas xornadas de silencio e area.

Levaba o holocausto nas paredes da boca, nalgún momento

penso que até vomitei toneladas de cinza e oscilei

como un péndulo entre as dunas.

Tribos famélicas déronme o té do Saara porque a vida

non era aquela cousa que perdemos entre o coiro dos sofás.

 

Quixen de vós un cataclismo

e prender o mato con candeeiros verdes.

Pero ninguén ergue os mastros do corazón terra adentro

a quen lle minte a posibilidade do mar.