A xuntanza das abellas
(de Ariel, 1965)

¿Quen é esa xente que agarda por min na ponte? Son os paisanos:
o párroco, a comadroa, o sacristán, o representante das abellas.
No meu lixeiro traxe de verán estou desamparada,
e eles todos enluvados e cubertos, ¿por que non mo dixo ninguén?
Sorrín e tiran fóra veos prendidos a antigos sombreiros.

E eu espida como un pescozo de galiña ¿Ninguén me quere?
Si, aquí vén a secretaria das abellas co seu branco mandil de tendeira,
abotoando os puños nos meus pulsos, a rachadela do colo aos xeonllos.
Agora son seda algodonosa, as abellas non se decatarán.
Non cheirarán o meu medo, o meu medo, o meu medo.

¿Cal é agora o párroco, ese home de negro?
¿Quen é a comadroa, é ese o seu gabán azul?
Todos acenan cunha cabeza negra e cadrada; son cabaleiros con viseiras,
con corazas de guata anoadas baixo as axilas.
Os seus sorrisos e as súas voces van cambiando. Condúcenme a través dunha leira de fabas.

Tiras de papel de prata chiscando como persoas,
plumeiros abaneando as súas mans nun mar de flores de faba,
cremosas flores de faba, de ollos negros e follas como aburridos corazóns.
¿Son callóns de sangue do que as gaviñas turran corda arriba?
Non, non, son flores escarlata que algún día serán comestibles.

Danme agora un elegante sombreiro italiano de palla branca
e máis un veo negro pegado ao meu rostro, están facendo de min unha deles.
Condúcenme ó souto ermo, ao círculo de cortizos.
¿É o espiño o que ten ese cheiro noxento?
O corpo infértil do espiño, anestesiando os seus fillos.

¿Están operando a alguén?
¿É o cirurxano por quen agardan os meus veciños
esa aparición cun helmo verde,
luvas escintilantes e fato branco?
¿É o carniceiro, o tendeiro, o carteiro, alguén a quen coñezo?

Non podo correr, botei raíces e magóame o toxo,
coas súas bolsiñas amarelas, o seu espiñento arsenal.
Non podería fuxir agora sen ter que fuxir sempre.
A branca entena está aconchegada como unha virxe,
gardando seladas as súas celas coa niñada, o seu mel, zoando baixiño.

O fume enrodélase e engastalla no souto.
A mente da entena cre que é a fin de todo.
Velaí os escoltas nos seus chuvasqueiros histéricos.
Se fico inmóbil, pensarán que son fiuncho,
unha testa papona, intocada pola súa hostilidade,

Nin sequera acenando, un personaxe nunha sebe.
Os paisanos abren as cámaras, van á caza da abella mestra.
¿Está agochada, está comendo mel? É moi espilida.
É vella, vella, vella, debe vivir aínda outro ano máis e sábeo.
Mentres nas súas celas como cotenos as virxes novas

soñan cun desafío que inevitablemente gañarán,
unha cortina de cera separándoas do vóo nupcial,
o vóo ascendente da asasina nun ceo que a ama.
Os paisanos están sacando as virxes, non haberá mortes.
A vella raíña non asoma ¿tan desagradecida é?

Estou exhausta, estou exhausta
piar de branco nunha tebra de coitelos.
Son a axudante do mago, a destemida.
Os paisanos están desatando os disfraces, intercambian saúdos.
¿De quen é esa longa caixa branca no souto, que fixeron, por que teño frío?

Miss Drake vai cear
(Collected poems, escrito en 1956)

En absoluto novata
neses elaborados rituais
que aplacan a malicia
de mesa enguedellada e cadeira torta,
a nova vixiante
viste púrpura, pisa con tento
entre as súas combinacións secretas de cascas de ovo
e fráxiles colibrís,
pé descolorido como un rato
no medio das rosas-repolo
que abren a modo os seus enguruñados pétalos
para devorala e afundila
no debuxo da alfombra.

Fitando de esguello coa súa aguda vista de paxaro
pode ver no momento crítico
como perigosas agullas inzan as táboas do piso
e burlar o seu proxecto de silveiras;
agora co seu aire emboscado,
deslumbrada por brillantes esquírolas
de vidros escachados,
ábrese paso con cauteloso alento,
esquivando pugas e dentes,
ata que, virándose de lado
levanta un pé palmeado diante do outro
no clima calmizo, bochornoso
do comedor dos pacientes