nada resiste ao vento que humilla a herba
só eu   cabalgando no día
na noite    a lombos do Negro
neste cabo do mundo
son deus ou anxo
tirando o neno dun ventre dunha boca
que non cede a presa
desfacendo nós da embigueira como vincallos da resaca

a voz dos tombos
saúda á recén nacida   ofrecéndolle
o amargo leite do mar
marcándoa con sal na fronte
atándoa a estas penas   herba ruín
ventos de loucura
sen remisión