| A María Xosé Queizán |
Rachar a enagua, romper o encaixe, desfacer toda a urdime fío a fío. Esnaquizar a fina porcelana de Sèvres. Retornar ao crisol ouro e alfaia. Cuspir no lume até facelo cinsa. Entrar núa no templo e derrubar os santos, saír logo aulando e coa cara tinxida, perdida xa a memoria dos nombres e as palabras. Cruzar soa o deserto e mastigar area, engolir toda a area para facer un túnel cara á luz, cara unha praia lonxe, cara unha illa alta, remar na flor do aire... ... Foi preciso, quizais, para atopar no espello baixo o bazo ese rostro da muller en Galicia, para recuperar as mans e os seus tesouros. Para escoitar coa orella no buraco voces rotas, silencios, faragullas de vida. Viaxar como Exeria xunto aos soños de Amantia ou coa nena da historia trala pedra figueira. Dicir da semellanza ou dun amor de tango, de amantes que despertan novamente ao milagre. Soedade de Antígona, fera noite de inverno foi precisa, quizais, na procura da escrita da certeza. A certeza, como unha casa grande, primaveral, aberta, onde tecen Penélopes palabra silenciada, palabra de carne, de muller: amor, metáfora da metáfora. *Entrega do E de escritora. Vigo, 24-10-98. |
CONSTANZA DE CASTRO |
Dona Constanza, a auga pezoñenta apousouche nos labios flor de morte. A carraxe que a sede foi máis forte, a traizón foi que a morte máis cruenta. Raza do Mariscal, raíz violenta, afondaches na terra cando o Norte virou cara a Castela como a sorte, como a xente ao lume que máis quenta. Por iso volverás en cada hedra a abrazar contra o olvido e o desleixo este teu Vilaxoán de pedra a pedra. Miña señor, na Cal da Loba deixo toda a sede de Patria que nos medra e a auga de Galicia coma un beixo. *Constanza de Castro, filla do Mariscal Pardo de Cela, resistiu o asedio das tropas dos Reis Católicos na súa torre de Vilaxoán, na Caldaloba, durante once meses. Sitiado o castelo pola sede, bebeu auga dun alxibe e morreu envelenada. |
ALEJANDRA PIZARNIK |
A que ama o vento morre, non hai teito na casa das palabras, rompe o pranto, florece no silencio, faise canto, donas vermellas soas polo peito. Procura da inocencia, do dereito a seguir desfollando a flor, en tanto unha outra que é ela tece o manto para ocultarse a si no cadaleito. Ela é unha, ela é dúas, ela é medo, un xardín prohibido na pupila, un insomnio poboado dende cedo por unha estrela morta que escintila, milleiros de anos luz o seu segredo. Ela é o espello que arde e mais a lila. |
DJUNA BARNES |
"Porque o teu corazón é unha nada amarga, nada" sempre repetías a ser o eco nas noites e nos días de quen che dera así a coitelada. A flor dunha paixón, morta coa amada voz que te nomeaba e te fería, gardada baixo a axila revivía e era unha rosa grande e incendiada. Xuraches vida eterna para a rosa, a soas co teu gato e coa amargura, formidable muller e poderosa contra o tempo que todo borra e cura. Desde unha nada amarga, valerosa, estreaches en vida a sepultura. |
Afganas |
Sodes Santa Compaña estando en vida, sentindo polo peito a liberdade coma un verme a roervos sen piedade pois non pode morrer nin ten saída. Nesa carne de voso vai ferida a sangrar negra noite a humanidade e é silencio tan só na escuridade o eco dunha queixa dolorida. Eles fanvos andar, mais está cego para vós o camiño da esperanza. ¡E teredes que ser aínda rego e recoller as augas desa danza coa que vos incha o ventre algún morcego a soas co seu deus e a súa panza!
|
Lapidadas |
Como ovellas que van ao matadeiro camiñades a serdes lapidadas en reas, silenciosas e humilladas, baixo a mirada atenta do carneiro. Que o voso sangue sexa o derradeiro a mollar esas terras magoadas polo integrismo cruel, polas brigadas dunha fe que vos nega todo abeiro. ¡Maldita sexa a man que tira a pedra! ¡Maldito na semente e no futuro o nome dos que erguen ese muro sobre peitos que alentan! ¡Sexa a hedra nai piadosa a cubrilas, nai que medra a reclamar a vida en berro puro!
|
Brinde |
En qué pupila o cadro enteiro, as pinceladas sombras que nos días, que nas noites, en qué pel o asombro recolle tantas mans dispersas, o costume de amar, ónde a vertixe. Un lóstrego vivido que foi séculos, agora cinsa entre os labios toco a morte, non desexo, mais ven, teño a grilanda azul para o teu van de lume. Quebrou cristal e viño a copa, bebe, alza os dedos que sangran para o brinde, di o meu nome e sorrí, tal vez aínda na cicatriz a rosa, ven e sálvame. |