| A
man, esta man que te procura
 debuxa o lento amañecer sobre o teu corpo,
 a mesma man que onte á noite un a un
 baixou os doces degraus da tua camisa,
 descorreu a cortina do artifício,
 puxo o tempo a brillar na tua pel
 e no teu sexo, agora tan sereo.
 A man, esta man, conten-no todo,
 o balcón do teu dormir sobre o meu leito,
 o teu soño de onte e de desexo
 e a selva de mañá, a incógnita, a cegueira.
 Ela fabrica o teu molde desde o saúdo
 con que te vin perto de min por vez primeira,
 co tacto doutros corpos e os seus buques
 de adeuses, guerras, leviandades
 xoguetes rotos de risas desafiadas
 De ti recebe o gozo de mover-se, esta man,
 artesá da matéria dunha vida
 e tamén do vacio impreso en lume
 con que te volverá a formar despois, no frio.
 
 
 Estou como escrita, amor, no fundo dos versos fluídos
 que afastados nacen nos astros para chegar a ti, ao sangue,
 a saliva, o seme, para brotar nas horas en que non nos vemos,
 e facer espiñas baixo as rosas ainda non nacidas.
 Dor, amor, dor de ti, do que xa se dixo, do que todos
 os humanos damos en ser cando non somos nada
 cando o riso se enguedella no fundo do ventre
 e quere anoar-se, temperán, á soga da mandrágora.
 Que estás e non estás, esa cualidade divina de existires
 está escrita en min que estou escrita no pasado, en versos
 de recoñecimento, de traxédia feita carne, ditirambo, coro,
 convocando-te para poder sobreviver ao destino de non ver-te.
 
 
 Abrir a boca en ti, onde as estrelas
 configuran a constelación dos nosos nomes,
 abrandar a vontade que nos puxa
 implacabelmente para os extremos opostos
 con esa forza de non sermos nen eu ti nen ti eu,
 cortar a fita para inaugurar o tempo
 no que nos miramos o ollo no ollo multiplicado
 como o rio aquel, o suor, o beixo continuado
 balizado por latexos que se escapan,
 e palabras atadas que nos fican dentro,
 para fabricar o xesto de buscar-nos
 por debaixo das sombras e os vestidos.
 Abrir a boca á escuridade para encontrar o dia.
 
 
 Para amar-nos fuximos, amor, do amor
 inventado por autores de óperas e comédias,
 nun libreto anónimo improvisado
 no que xa figuran os diálogos que nós sabemos
 porque os escrebemos no tempo silencioso da invernia
 cando o verme preparaba a sua forma borboleta ou a flor
 era seme ainda na mandrágora, ou o rio nube
 ou a nube alento abrasado no deserto.
 Furtamos os ollos do público, como eva a sua mazá,
 para mordé-los ao noso pracer, sen esperar aplauso.
 
 |