¿Cómo?... ¿que non volo imaxinades?... pero... ¡iso non pode ser!... ¡Ah!... claro... si..., é que nós somos paxaros.

     Algúns vanse co bo tempo a zonas máis frescas, e despois, cando as árbores escomenzan a perder as súas follas, volven coller camiño para terras máis templadas. Outros opinan que as mudanzas son un latazo e viven sempre nos mesmos sitios.

     A miña familia decidiu que este verán poderiamos pasalo todos xuntos, ademais, como non houbo primavera, botóusenos a calor enriba e, cando nos demos de conta, andabamos medio asfixiados...

     ¡E aquí estamos!

     Irmáns e pais, curmáns e tíos, avós e veciños, parentes e amigos..., todos, todiños, na mesma árbore.
     Cando, á seriña, apousamos nela, as súas pólas treman e dobran baixo o noso peso. Mais eu a vin sorrir o día que chegamos, leda por darnos acollida.
     Arredor nosa hai moitos piñeiros, pero estamos máis cómodos neste carballo e por iso arranxámonos como poidemos para quedar todos nel.
     Estamos preto da praia... ¡mmmmm!... ¡que gusto!... ¡que brisiña suave se vai coando por entremedias das plumas!... ¡que olores nos achegan os peixes e a auga!... ¡que sons de música nos...! ¿nos que? ¿que sons de que?... pero...¡que gaitas!, ¡iso son berros!...

     —Xianaaaaaa..., baixaaaaaa..., que imos bañarnooosssss...
     —¡VOUUUUU!...

     ¡Pois empezamos ben!... Practicamente aterro na cabeza de Eloi, que se está a dar aire coas ás, e non lle fai moita gracia:
     —¿E logo ti non podes atender ó que fas?
     —E tampouco será para tanto ¿ou?

     Sabela fai un aceno de seguir cara a diante:
     —¡Veña, ho! Que se presenta unha tarde tórrida.
     —Unha tarde ¿queeeee?...—berramos a coro.

     Lino vira e crúzase comigo rosmando polo baixiño:
     —Tórrida, tórrida...
     Eu non me podo conter:
     —¿Pódese saber onde vas?
     —Vós seguide, que vou mirar unha cousa ó diccionario, e despois vos collo.
     ¡Dende logo! ¡a quen se lle ocorre!... A este ás veces hai que deixalo por imposible... ¡mira que darlle un arrouto lingüístico á hora do baño!... Vánselle derreter os ollos...

     Carme mira de cando en vez para todos nós e pon cara de irse divertindo. Pasado un tempo, comenta:
     —¿Sabedes que ides moi graciosos?
     Rubén retrúcalle:
     —¿Como que 'ides'?..., será 'imos' ¿non si?
     —¡Ha! Pois ides a saltiños, ou imos a...—e, mirando para Rubén, dille polo baixo— ¡conxumineiro!...
     Ós demais escápansenos as gargalladas.

     A cousa é que vai demasiada calor para voar sen nos cansar ó terceiro aletazo que deamos e, camiñando pola estrada, o asfalto quéimanos as patas, así que, sen decatarnos, imos coma canguros ananos; pero ¿a quen lle importa iso?, cada un vai pola vida como pode, ¿ou non?... ¡pois logo!...
     Ademais, se chegamos a ser canguros... ¡fiúúúúú!... afondamos aquí..., ¿co peso?... ¡siiiii!... ¡seguro! Este chan coa calor faise brandengue... ¡ag!... semella goma de mascar..., e déixanos as patas asquerooooosas... ¡bbddggg!...
     Cando me achego á dereita do camiño, vexo unha cousa no chan:
     —¡Atiza! ¿que é isto?

     Lino ven correndo:
     —¡Un becho con cornos!...

     Sabela pregunta dende o lonxe:
     —¿Que é?

     Eloi, que xa está tamén metendo o seu pico na lea, respóndelle:
     —¡Que vai ser! ¡está claro! ¿non?

     Mariña debe de pensar que falar é gastar enerxías innecesariamente, sobre todo cando se necesitan para outras cousas, pero decide facer un esforzo en honor a Eloi dicíndolle, ó tempo que ven cara a nós:
     —¡Non! ¡non está claro!

     —¡Adiviña! Ten un gran corno e voa —bérrolle a Sabela.
     —Ela pon cara de estrañeza:
     —¿Un paxaro?
     Eloi non se contén:
     —¡Si! ¡un paxaro bobo!, ¡¡¡que es ti!!!
     O suspiro de Sabela escoitase na outra punta da terra, ou polo menos nolo parece a nós:
     —Beeeeen..., ¡ríndome!... ¿a ver?
     E vense achegando sen demasiadas presas...

     Rubén observa ó pequeno animal detidamente:
     —É un apampandononando.
     —¡Arrea!, ¿que é un que? —Carme arregala os ollos coa sorpresa.
     —Un apampandononando.
     —E iso... ¿que raios é? —pregunta Eloi.
     Cando Rubén comeza a dicir:
     —Un apam...
     —...pandononandooooo —coreámoslle os demais.
     Sabela bambanea a cabeza:
     —¿E significa...?
     Rubén solta:
     —Que o becho nos di: “cando estou apampando non ando”.
     —¡Toma! nin eu —retruca Lino.
     As nosas gargalladas deixan oir polo medio a Rubén:
     —E iso é o que se supón que está a facer agora...
     Mariña sorrí e fai un aceno de dúbida:
     —Eu diría que é unha cabraloura.
     —¡Mira ti que cousas! —Carme tampouco ten seguro que esta vez vaia en serio— ¿e hai diso por aquí?
     —¡Pero caramba! —exclama Lino cun sorriso– cabras hainas en todas partes.
     Sabela asinte coa cabeza:
     —Si, cabras tolas, coma ti.
     —Ben, si —tercia Rubén— hai exceso de todo tipo de cabras, pero eu non tiña nin idea de que por esta zona houbese destes escaravellos... ¡e tan grandes!...
     —Pois... uns catro centímetros e medio —calcula Lino.
     E soe facelo bastante ben coas distancias e os tamaños. Non sabemos como o acada. Cando xogamos a dar saltos de lonxitude, el se pon nunha banda e vai anotando: “38 centímetros”..., “41,2 centímetros”..., “29,5 centímetros, ¡tes que espabilar!”... e non rematamos de clarexar nunca se nos toma o pelo ou non...

     —¡¡¡E está morto!!!
     ¡Vaia! Sabela remata de facer a descuberta do verán...
     —Se estivese vivo, xa non estaría aquí —afirma Carme— aturando as nosas olladas.
     Lino mírao:
     —¿Atropelaríao algún coche?
     A min non mo parece:
     —¿Ou se esnafraría el contra o parabrisas?
     Carme ergue unha á e agrava a voz:
     —¿Atropelaríao algún can?
     —¿Ou algún paxaro? —intervén Sabela.
     —Ou andivo a escribir a súa biografía e esgotouse —comento eu.
     Eloi parece intrigado:
     —¿Será femia ou macho?
     —Macho —di Mariña—. As femias non teñen corno.
     O interrogatorio de Eloi sigue:
     —¿E que fai aquí?
     —¡Pois está moi claro! ¡toma o sol! —Sabela exprésao coas plumas ó mesmo tempo que o di.
     —Aliméntanse e viven na madeira, na codia de carballo; poñen nela os seus ovos e así as larvas crecen quentiñas e con comida. Están xa desenvolvidos e voan en xuño ou xullo —Mariña é coma unha enciclopedia aberta.

     Fronte a nós, un pouco afastado da estrada, hai un aserradeiro.

     —Tamén viven en esterqueiras, palla... e... onde poden. Como agora se usan moitos productos químicos, este escaravello está en perigo de extinción. Morren todo tipo de insectos, escaravellos, arañas, vermes, etc., pero este se reproduce lentamente e nacen moitos menos dos que morren.

     O tema da desaparición de animais pola contaminación fainos esquecer que nos estamos achicharrando baixo o sol.

     En silencio retomamos o camiño cara á praia...

     Ven un sopro de aire e fainos o mesmo efecto que se fose un sopro de vida; respiramos fondamente, estalicámonos e...

     —¡AUGA!, ¡¡¡¡¡¡¡AUGAAAAAAA!!!!!!! —berramos a coro.

     E botámonos a correr..., carreiras que rematan nun voo baixiño...
                                                 
                              ...SSSSSPLAAASSSSS...

                                      ...sobre a auga...

     Mmmmm... ¡Que delicia!...

                              ...SSSSSHHHSSSSS...