E se cristo morreu na cruz
por nós
alguén deveria dizer-lle
dunha vez para sempre
que nós
nós
nunca seremos capazes dunha cousa asi
ainda que caian cinquenta dilúvios
ou cento cinquenta
e a terra se abra para tragar-nos
porque nós
nós
nunca pedimos este mundo
Servia-nos qualquer outro
Qualquer outro
Coas palavras que nunca dixemos
conseguiríamos ser nós
e non desaparecer
asi
silenciosamente
mentres o mundo
e o ceu nos vencen
Derrotan-nos
Conquistan-nos
Deixaria-me vencer
agora
e asumiria a derrota
e renunciaria a quanto fixese falta
agora
se cos teus ollos dixeras un verso
e coas tuas maos percorreras o mundo
ou o desexo
Renderia-me sen condizóns
se ti
agora
sexas quen sexas
prometeras coa tua voz
o siléncio da paixón
Luz
no fundo da cova
Talvez si
talvez
ainda choramos
quando nos descobrimos cegos
Agora que sabemos que nos mataron
que faremos?
Deixaremos pasar as horas?
E os dias?
No fundo da cova
o sol sempre é un milagre
Baixo palavras alleias
que descoñecemos
e entre bandeiras estranxeiras
que non sentimos...
asi a vida dos derrotados
E a nosa
Perdida a vitória final
non renunciaremos à batalla
E o siléncio fixo-se verso
e apareceu-se-nos
e deixamos esvarar as maos
que posuíamos
e esquecemos os nosos pecados
e pudemos cair
por fin
na tentazón
tranquilamente e descansar
de todos os tempos pasados
e os futuros
e o instante foi eterno
mentres tomávamos o pan noso
de cada corpo
e o desexo que era a nosa vontade
asi na terra como entre as sabas
e un anxo anunciou-nos a paixón
e por obra e graza da palavra
fixemo-nos carne
e habitamos entre nós
Amén
Será suficiente o desexo?
Haverá qualquer outra cousa?
Há xente que non escoita aos ministros
Onde está o mundo que nos prometian?
Sube ao vento e berra berra berra
Somos a xente de sempre
Necesitamos ainda o siléncio
Onde está o paraíso perdido?
Existiu a terra prometida?
E lembra que temos direito a ser felizes
igual que as estrelas os deuses e as pedras
Lembra e fai-lles lembrar
o princípio de todo
Vive co teu tempo!
Sen deixar cair a bandeira!
Ainda há tanto por fazer
mas
onde están as promesas?
Desaparecerán as palavras necesárias
e cairá o mundo
ou unhas quantas vidas
duramente
contra o chan inexistente
e a realidade
E entón sairá o sol
e parecerá-nos que podemos seguir vivos
e todo iso...
Militarei no teu amor
para percorrer co teu corpo o mundo
e conseguir a vitória final sobre o dia
unha fria mañá de domingo
Combaterei sen trégua contra a tua roupa
e tenderei unha emboscada ao teu cabelo
para desarmar-te e ser asi
o teu prisioneiro no paraíso
Prometo aceitar a disciplina dos teus peitos
e resisitir até ficarmos dormidos
disposto sempre para a luita revolucionária
que impoñen os teus ollos e o desexo
Chegará a polícia
unha mañá fria à tua casa
para que confeses
para que atraizoes
“Que tes no corazón? É amor?
Colabora con banda armada de versos?”
Será un dia frio e gris
quando declares ante o xuiz
que che pedirá nomes e nomes
e nomes de quen sexa
“Quen prepara os poemas bomba?
Quen atenta contra o academicismo?”
E serán eternas as noites frias
da cadeia
Entre muros e reixas os funcionários
e golpe a golpe confesarás todo
o que teñas que confesar
até ter escrito o quixote
e plaxiado as sagradas escrituras
Xulgado condenado encarcerado
serás culpável das ideias
e como prova haverá uns versos
unhas letras e quatro palavras
Eu mesmo fixen-me a min mesmo
Eu próprio fixen-me a min próprio
e por iso te disparo e me suicido
e por iso me reanimo e te destruo
quando me apetece quando me peta quando quero
quando me obrigas quando me aburres quando te odeio
Ejecutan los buitres su ballet de muerte
en el límite del hedor putrefacto.
(Juan Mari Lekuona)
Alguén dixo siléncio
mas era outro siléncio
O siléncio dos mortos
que honran aos seus mortos
con memórias mortas
en paraísos mortos
e palavras sen amor
Siléncio morto
en tempo morto
reunindo
en siléncio mortos
ao redor doutros mortos
Alguén dixo siléncio
mas quixo dizer outra cousa
Non consigo disparar
ainda que o intento
a bala que te mate
e te deixe morto
ben morto
deitado no fundo da miña memória
para esquecer-te
mas saber que un dia
te tiven de matar
cunha bala
a derradeira bala
unha palavra
que non atopo
que sei que existe
e se me escapa
que se agacha entre as horas dos dias
ou entre as follas dos livros
ou entre as follas das horas e os dias dos livros
mentres pasa o tempo sobre nós
e sobre min
e fico asi
sentado
intentando disparar-che unha palavra
a derradeira palavra
a que te mate
e te deixe morto
ben morto
igual que as pedras
ou as portas tapiadas
igual que os esqueletos fosilizados
que son agora os soños
os soños
que construíamos a golpe de palavra
quando éramos capazes de dizer qualquer cousa
quando berrábamos
ben forte
que non nos apetecia estar calados
para non ter que buscar
como fago agora
a bala que te mate
e a derradeira palavra
que te deixe morto
ben morto
deitado no fundo da miña memória
Se alguén che pergunta
di-lle que a língua se defende ben dos idiotas
Mas que a nós
a nós
quen nos defende a nós dos idiotas?
En siléncio
que para ser nada todo sobra
en siléncio
como as olladas perdidas dos cadáveres
en siléncio
contra a cerimónia eterna da confusón
En siléncio
asi
sen palavras
Dixeche adeus vários dias seguidos
sen dizé-lo
mentres se me ia partindo o corazón
e a militáncia
-o cora
zón
e a militán
ci
a-
e todo era un frio
entre a esperanza e a derrota
Non teño nada para dizer
É simplesmente o medo a ficar calado
a morrer sen ter dito a palavra
ou unha palavra
Mas en verdade non digo nada
Digo cousas asi
en voz alta: asteleiros
vacas árvores relóxios diñeiros
follas fábricas berros
E tambén en voz baixa: medo
verso siléncio nada absoluto
cansazo língua amor
Mas son cousas que digo por dizer
porque o certo é que non digo nada
E os demais tambén non din nada
Porén
agachamos o pánico
tras algunhas palavras
Desapareces
entre tres versos e un adeus
collendo polo camiño longo
antes de que saia o sol
Desapareces
deixando só un lene recordo
ou uns quantos vasos suxos
e a cama cheia de frio
e soidade
Desapareces como desapareces sempre
en siléncio e sen desexo
buscando a roupa entre as horas pasadas e o álcool
entre as noites e o soño
ou entre o temor e o amor
E marchas ainda dormindo
en busca do mundo ou a vida
Como rachar coa voz
a Distáncia
e berrar
berrar sen parar
que ainda estamos vivos
que ainda resistimos
que ainda coñecemos os nosos nomes?
Como rachar coa palavra
a Dis
táncia
e achegar-se
perigosamente
si
perigosamente
ao abismo
ao acantilado da comunicazón?
Como poder ver
sen existir
se no espello
só aparece
a auséncia?
Como
deus inexistente
como pensar
sen ter que aceitar
o mundo
a vida
a insuportável realidade?
Como
por favor
como?
Bate fortemente na miña vida
Destroza-me a realidade e o mundo
Brutal Bestial Animal
achega-te e ocupa até o último segundo do meu tempo
E depois
depois de todo
ama-me
Fumarás a miña vida aos poucos
entre a clandestinidade e o escándalo público
mercando às agachadas o meu corpo
para mesclá-lo co tabaco rúbio que nunca fumas
Quentarás o amor coas tuas maos
e vestido envolto liado co teu cabelo
prenderás cos teus ollos a paixón
e arderá o sexo mentres reclamamos
tranquilamente
a legalizazón do amor livre e as tuas cadeiras
Bandeira co teu sexo estrelado
o meu universo eterno libertador
berrando as consignas dos teus peitos
coa forza dos teus ollos
Percorrerei o teu corpo en rebeldia
para reclamar o amor que nos pertence
e na última barricada da tua pel
resistirei até que me venzas
Camiñas
e dis algunha cousa
ou non dis nada
mentres o dia chega
tan tarde que estamos espertos ainda
camiñas
e prometes en nome da tua vida
non retroceder
nen perder-te
e chove ou non chove
mas ti camiñas
entre a realidade e a despedida
e camiñas
coa forza cansa dos derrotados
deixando que todo pase e todo veña
mas sen permitir que o sol cámbie
ou que a lua
fria
ocupe toda a noite
e camiñas
Artefacto Burbur
Si seguimos utilizando el lenguaje en su clave corriente, con sus finalidades corrientes, nos moriremos sin haber sabido el verdadero nombre del día.
(Julio Cortázar)
António Udina está morto
e tambén está morto Elvis
din os Living Colour
Elvis era branco
din
e por iso gravava muitos discos
Se fose negro non poderia
non poderia nen rañar a guitarra
António Udina non era negro
mas desde logo non falava unha língua de brancos
Talvez estexa entre nós o noso António Udina particular
El quando era pequeno non imaxinava que ia ser António Udina
e centos de miles de estudantes saberian del
e saberian de memória a data da sua morte
El non o sabia
E Elvis tambén non
Mas Elvis era branco
E António Udina non falava unha língua de brancos
Ademais falava vegliota
Elvis fazia rock porque vendia
António Udina falava vegliota mas el non o sabia
porque xa en 1898 non quedava ninguén que falara ragúseo
Chamava-se António Udina mas tambén lle chamavan Burbur
A Elvis chamavan-lle El-Rei
The King en inglés que parece mais importante
mas Elvis era branco
e por iso podia ser El-Rei
António Udina só podia ser Burbur
Entre nós nunca haverá un Elvis
a non ser que se faga branco e fale coa língua dos brancos
Mas todos somos António Udina
e chaman-nos Burbur
Elvis era branco e por iso gravou muitos discos
António Udina non era negro
mas a sua língua non era de brancos
ainda que todos falamos dálmata algunha vez na nosa vida
E o que en verdade existe
é a mentira
A mentira que nos contan todos os dias
A mentira que nos repiten a todas horas
A mentira que nos disparan desde todas as partes
A mentira omnipotente
A única verdade
Mentira hipócrita de quen fala
convertida en mentira hipócrita de quen escoita
Mentira poderosa de quen a emprega
convertida en mentira-escusa de quen cala
Mentira útil de quen decide
convertida en mentira inevitável de quen non quer ver
Un enfisema pulmonar no hemistíquio
Arrítmia na medida dos versos
Apendicite nas metáforas
No quirófano as enfermeiras visten batas de flores mentres van e veñen na busca dun doutor alcoólico que recita versos en horário de oficina
E en caso de ter que correr polo deserto sempre é mais cómodo cargar só coas formas verbais mais simples e inclusive arroxar o suxeito
Taquicárdia nos encabalgamentos bruscos
Pneumonia grave na rima consonántica
Parada respiratória por colisón de intereses
“La cordura es una anestesia y Conxo es un paraíso” (Vicente Risco)
Algunhas vezes
sento sobre min mesmo
e deixo que a língua xire
xire e xire
até dizer qualquer cousa
Son poucas
as vezes
nas que consigo mirar
mais alá
Un verso
Un berro eterno sen esperanza
ou talvez os teus ollos
ou nada
Mas sempre
mais alá
Galamadra sanderel
meté abú sikó
Calástado asú derel
Dramálaga lerenás
temé ubá okis
dotálaska usá lere
maró senbá sabúdrokis
aileon
Atai dal me non sembad iei!