SOBRE AS PALABRAS QUE SON COMO ANIMAIS, E POR QUE UNHA PALABRA GRANDE E FERMOSA LLE BATEU NO CORAZÓN Á FILLIÑA DE ALBERT.

Aínda recordaba perfectamente o momentiño diminuto da súa vida no que viu o seu pai por vez primeira.
Estaba na súa camiña branca. Espertou. Escoitou un gran ruído e voces irritadas.
Era o momento máis pequeno e o máis importante da súa vida. Ata o final dos seu días avigoraríase dese intre, do punto máis rememorable no tempo dela: vivía inmutablemente con ela coma un resplandor compañeiro.
Era o momento en que ela tivo o privilexio de contemplar un ser que contaba trolas. Preciosísimas trolas, entregadas a ela coma tesouros. Era o intre en que comprendeu que no mundo vivían as palabras; con elas facíase todo: unha traxedia e un chiste, a ópera e os artigos nos xornais, un xuízo e un conto de amor, as historias da xente, a poesía e o pan cotián, pois fundábase e amábase todo nas palabras. As palabras eran plantas que como paxaros voaban na súa paisaxe. Espiraban e cantaban. Eran fortes e independentes; e aínda así podían ser engaioladas como efebos, seducidas como mouras entre dúas noites, domadas coma cabalos salvaxes.
O pai entrou no seu cuarto.
Achegábase á súa camiña. Colleuna no colo. Deulle un bico.
Ela puxo a man na súa cara. Estaba húmida. Ela sentiu un pouco de medo e dixo:

-Albert, non chores, non esteas triste, Albert.
-Non choro, non -dixo Albert-, non teñas medo, meu reiseñoriño. Non pasa nada, é só que o avó me deu unha labazada. Con razón, ademais...
-Fixeches algo malo, Albert?
-Eu? -dixo Albert-. Eu son moi bo e feito de chocolate, ti sábelo...
-Non cho creo, Albert, ti estás chorando, por que non lle devolviches o sopapo ao avó?
Albert riu a gargalladas; ás cachizas; non puido parar; ao final caeu sentado na cadeira con ela no colo.
Logo dixo:
-Tes razón, minchiña, mais a min non me gusta pegarlle sopapos ao avó!
-Ti es moi malo, Albert -dixo ela-, ti sabes que o avó non mente, e ti si.
-É certo -dixo o seu pai-. É ben certo... como sabes tanto, meu ratiño feliz?
Soltou outro riso. Mirou para ela cos seus ollos azuis brillantes coma pedras preciosas nas escuridades.
Logo dixo:
-Queres coñecer unha palabra nova?
-Claro -dixo ela.
-Chámase imaxinación. Eu teño moita imaxinación. A palabra era tan grande e fermosa que lle bateu no corazón.
-Que é? -preguntou. Non ousou dicir a palabra nova.
Aínda era moi nova. Moito.
-Pois quere dicir que podes crear as historias máis fantásticas na túa cabeza, e á xente gústalle, e ás veces danche cartos e logo o chaman literatura.
-Que máis? -preguntou ela.

-Pois escribes algo precioso -dixo Albert e puxo o seu sorriso domingueiro -e fan libros diso e nos libros dise o teu nome.
-Ti tes un libro así onde se di o teu nome? -dixo ela.
-Non, non teño un libro así -dixo Albert e contemplábaa, moi pensativo, cos seus abraiantes ollos azuis -pois eu non quero escribir tantas páxinas, son moi lacazán, mais, non coñeces se cadra unha neniña coas orellas de mazapán e un nariz de manteiga e a boquiña de framboesa, que poderla facer iso por min?
-Coñézoa ben -dixo ela, tirándolle do pelo.
-Xa o sabía eu -dixo Albert-. Mais non me fagas unha novela coma Das Kapital, que é un pesadelo.