A nena de Catoira

Lupe Gómez

 

Somos bailarinas

ás veces,

e sentimos

amor.

 

Ti levas tacóns

e sangras, e eu

teño un elefante

no corazón.

 

Ti es a nena

de Catoira que

xoga cos cabalos

e cos peixes.

eu en Fisteus

meto a cabeza

nas fontes e

roubo amor.

 

Eu cando me poño

en bañador no río

parezo soñadora

como o meu pai,

e ti bailas no interior

das cousas, e sínteste

alegre e chea de música.

Os ollos son de

terciopelo, e cando

andamos polo monte

falamos co silencio

das vacas, e facemos

coa nosa infancia

unha festa de luz

e cores, o regresar

das bolboretas.

 

A nena de Catoira

camiña por Compostela.

Ás veces crúzome con ela

e ela ri. Eu dígolle que

estou morta. Eta tamén

sabe morrer. En Compostela

parece que a vida

ten sentido. As nenas

tomamos café, no amencer

escoitamos as campás e

botamos a correr.

 

A nena de Catoira

ten frío na alma,

pero ergue entre

ela e eu unha ponte

de amigos, e xuntas

bailamos na bicicleta.

 

Parecemos borrachas!

Sempre estamos tan alegres!

 

A min gústame

sentirme viva

como un pallaso,

e a ela tamén.

 

Cando nos cravan

coitelos nos ollos

convertémonos en

mulleres transparentes,

e a beleza convértese

nun xardín de flores.

 

Heidi ten coloretes

na cara, e fai cancións

na primavera.

 

A nena de Catoira

escribe un diario,

unha viaxe preciosa

polos sentimentos.

Eu póñome a saltar

nas súas palabras.

Síntome tan feliz

que no colexio

pídolle permiso

á nena de Catoira

para ser amigas.

ela leva o pelo

desordenado,

vermello, parece

Pipicalzaslargas,

e eu soño con ser

poeta. Ela axúdame

a escribir cando me

resulta difícil, e eu

dígolle que baile,

que escriba.

 

Que a vida é horrible

só escribindo

podo soportar

a vida.

 

Ela parece

unha actriz guapísima

dunha película

preciosa, e ás veces

sinte medo porque

non lle saen as

palabras, porque

lle asusta bailar

ante o público,

quere esconderse

e ser elegante

en silencio.

 

Namorámonos de

homes guapos, e

voamos como cometas.

Para nós o amor é

o refuxio, o lugar a onde

escapar, o sentimento das

baleas cando se sinten

borrachas no mar, algo

especial que nos ocorre

mentres durmimos, un soño

que entra pola ventá, unha

historia preciosa e rara,

un amencer na aldea.

 

A nena de Catoira

vive no barrio do amor.

 

Ás veces no 13

ou na Barraca

tomamos licor

de mazá, e brindamos

coas mans cheas, con

Nancy, con Rebeca,

con Camilo, con Morris,

con Carme... Somos fortes cando nos rodean

as persoas que tanto

queremos, que nos

queren, que nos abrazan,

que fan que deixemos de

ser inexplicables, que nos

volvamos doces, valentes.

 

É como se as formigas

se convertesen

en estrelas.

 

E os morcegos

que levamos dentro

poden rir e voar.

 

A min gústame

moitísimo ir

á casa da

nena de Catoira.

 

Vive ela soa nun

castelo cheo de flores,

libros, cadros, música...

 

Sempre me sinto ben

cando vou á súa casa.

Ela invítame a un zume

de piña que non engorda

e poñémonos a rir e bailar,

e bailamos tanto que nos

sentimos bailarinas de

verdade, compartimos

o silencio e as palabras.

Ás veces choramos e estamos mortas, pero

apoiámonos unha na

outra e volvemos a

andar. Eu ensínolle

os meus escritos,

os meus poemas,

É como mostrarlle

o meu corazón,

e ela sempre ten

os ollos moi cheos

de vida, de ilusión.

 

Ás veces bailamos

rap, e pintamos o pelo,

a roupa, e pintamos

palabras.

 

Somos nenas en Compostela.