Sala de recibir do grande almacén. Nas paredes, entre diagramas multícromos de obxectivos contables, os retratos solemnes dos antigos amos do cotarro. É festa rachada: desde os altofalantes síntese, baixo fondo de tuna, a un locutor engolado disparar os números do balanzo anual; pratos de vacuna paparota ministerial, caldiños sanitarios sen ósos prohibidos, leite a esgalla ata que o corpo aguante. Entra o amo. Un fornido vasco orquestra o corpo de guripas pretorianos. O alto estadista de minguada talla dispara de esguello un sorriso de rato, chisca un ollo, axita o bigote cortado do seu ringorango. Atrás de el, con ternos escuros e gravatas brillantes, o coro laudatorio de lechuguinos contrapuntea con gargalladas rotundas as cousiñas miserentas do imán castelán:
     ? Obxectivo cumprido. O patrón está contento. Na leira do meu coidado, o pan que nos sobra podrece na artesa; o viño non agroma porque non hai mans que vendimen; pero o noso sangue sigue puro e non hai estraños no meu chan.
     Con estrondo de bágoas, magros cadáveres alfombran o compasado paso da garda pretoriana. Con adornada cita galante, un directivo perfumado de ilustrado farfalla o eructo de Adorno: Non se pode escribir poesía logo de Auschwitz. Os mortos que pisan teñen fame ata despois de mortos: teñen a memoria de outros mortos, tatuadas as células co medo das guerras, sementada a sombra cos seus nomes borrados: non hai refuxio para os refuxiados, terra para a fame, traballo contra o medo. O pranto por tanto silencio asolaga de palabras o cabreo.
     Na súa dolorida meninxe, o amo do cotarro perxeña unha idea. Con asubío cargante, o pensamento se lle escapa entre os pelos hirsutos e o nariz píngante: un numantino arame de electrónico espino fará do touro hispánico un corno protector; a auga das nosas fontes será de mel, de icor o noso sangue, de madreselvas as nosas feces. A barba do Cid encarnouse no charlotiano bigote, dixo un áulico bufón.
     ... E a terra ficou baleira; a fonte, seca; o trigo, queimado. O viño volveuse vinagre.
     Non haberá máis que ósos na terra seca.
     Y no hallé cosa en que poner los ojos
     que no fuese recuerdo de la muerte.

Historias, Pepeis para Todos