O noso amor corre perigo. Rematará algún día esta foresta de prata? Recitaba Jim mentres camiñabamos polo deserto da Limia co Hillbilly boogue no corazón. Nós, os do sur, nunca fomos persoas moi sensibles pero sabíamos recoñecer a boa música. Ball camiñaba con dificultade embutido no reducido da súa indumentaria, un cilindro de cartón ate a cintura, unha toga do mesmo material ao pescozo e un chapeu cónico feríndolle o punto de inserción dos pavillóns auditivos co cranio. Ningún sabía ben cal era o noso destino. A calor, abundante, comezaba a facernos dubidar dos nosos propios pasos. O horizonte difuso mostrábanos en espellismos un outeiro de reses bebendo refresco de cola dun balde xigante, dominadas tan só por un único paisano aferrado fortemente a un caxato de madeira de toxo.
          O noso mundo era dun laranxa enfermizo, con fitas no pelo, ardentes, e un xogo de café moído nun marfil intenso. A palabra fluído tiña agora un significado pexorativo, menos a lingua, o corpo todo coñecía os olores da nosa segunda pel, e malia todo camiñabamos, aloumiñados por unha tristeira brisa de aire quente que nos facía avanzar en círculos para facernos torrar homoxeneamente por toda a nosa superficie.
          Na segunda das voltas, pareceunos ver o menor dos mundos posibles, e nel unha valquiria de pedra, amparando coa súa sombra unha única flor, un Narciso amarelo con forma de anxo sen sexo, que malia todo ouriñaba dirixido cara ao pé da efixie. Co tempo e a proximidade, non sen sorpresa, decatámonos de que o que criamos deusa da guerra non era máis que o vendedor de mistos de Otto Dix, un home cego, manco e sen pernas que ofrecía os seus mistos ante a indiferenza da nada, mentres o que criamos un Narciso, realmente un can de pura raza palleira, mexaba sobre el, o pobre indefenso. Horrorizados pola visión, tentamos arredarnos infrutuosamente, debido a un arremuiñado enxame de abellas que nos circundou de súpeto, sen nós agardalo, ate prendernos cos aguillóns mas mans ausentes do infausto vendedor de mistos. Prendidos polas lapelas da roupa, combinamos reducir o interfecto á mínima expresión, pero considerando que sen visión nin extremidades, o pobre incauto, non se achaba lonxe da tal condición, polo que decidimos facerlle cóxegas nas axilas para obrigalo a soltarnos. Unha vez libres das mans ficticias da figuración de Otto Dix e vítimas do pánico, comezamos a cantar a coro os versos de Jim, benvidos á noite americana. Ball, á súa vez, e deixando a un lado o seu traxe de figurante de cabaré, sentenciou sen respirar que en tempos coma estes precisamos á nosa volta homes que puidesen pensar con claridade e dicir a verdade, pero axiña as palabras de Ball tornáronse innecesarias, ao pisar a fronteira do menor dos mundos posibles cun máis amarelo e verde, azul, en definitiva.
          Marabillosos os vales dende Xinzo a Vilar de Santos, escalando as costas dun milleiro de vacas. Ao fin miramos o máis aló, se cadra Rairiz detrás dunha carballeira no alén da Venda, parando a repousar nas brañas da Veiga, ao carón do río, onde paramos a falar co esqueleto dunha frisona que se mergullaba nas augas sempre frescas, para liberarse do po do camiño. Na súa peregrinación a Celanova perdera todo menos as ganas de continuar, na súa inocencia procuraba sempre superar do malo o peor, para conseguir o soño de facerse ermitán no subsolo da catedral de Santiago de Compostela, espeleóloga nun mundo sempre verde briófito, irrigado polos bágoas dos mouros mortos pola man do santísimo. Tan fermosa historia a da recente amiga frisona, que Ball considerou o de poñerse íntimo coa nosa interlocutora; mais sen demora lembrámoslle, ao imprudente camarada, o noso deber cos mozos de Ourense e o mundo todo: nada de sexo explícito. Polo que ambos decidiron recluír o seu desexo nun reducido recuncho entre matas, non extremadamente afastado. Jim e mais eu, en vinganza decidimos proseguir o camiño sendo aínda hoxe o día no que nos preguntamos polo paradoiro do compañeiro Hugo Ball, somerxido no oscuro mundo do espirito postdadá.
          Pola nosa banda, Jim e mais eu, continuamos con paso firme a marcha, malia a problemática de vivir nun país onde todas as baldosas son amarelas. Ante a dúbida, non sen discusión, optamos por seguir a senda de asfalto, por ser a única que creaba discordancias.
          -Se che digo a verdade, Jim, nunca crin que ambos chegaramos tan lonxe. Sempre no eamiño da discordia, sempre onde hai máis problemas, metidos no bar. Sostenme por un momento que vou sacar os zapatos cheos de area. Pero, sabes, esa manía túa de falar sempre en verso desconcértame excesivamente. Estás seguro de que iso é revolucionario? Di ti que, alí onde imos, pouco importa xa a revolución.
          -Os dementes pardais atormentan, nesta fotografía de inverno.
          -Jim, es un tío grande!
          Contabamos case todas as areas de grava que pisabamos, parecéndonos inmensas as nosas pegadas ante a pequena presenza de tan ínfimos elementos. A laboriosidade dos distintos Tatlin, cargados de mecanismos, desfacendo a grava para xuntala de novo, unha a unha, en parsimoniosa revolución industrial, industriosa sen mesura.
          Mais, para a nosa sorpresa, antes case de ser mencionado, un Tatlin ocioso respondeu á nosa chamada, circunscrito por unha fina e delicada pelica de graxa, sobre o seu corpo semiespido, mais con grosas luvas protectoras e un papo atado á fronte do seu remarcado cranio. Pedíndonos lume achegouse para falar, sempre afable comentou o seu estado, repasando a climatoloxía dende moi cedo á mañá, para contarnos parte do seu cometido, concretando a historia musical da fabricación dunha escaleira Tatlin, que pasamos a reproducir:
          Un paso adiante e outro atrás. Trátase dun conto con música que se escoita na ascensión aos ceos, como se houbese máis dun. Pero trátase dun outeiro cheo de curiosidade por ver o que ocultamos entre a entreperna. Un paso adíante e dous para atrás, como a vida mesma. A escaleira móstrase angosta de máis e circulamos cun pé diante doutro, insinuando cun movemento de cadeiras a nosa procedencia. Dous cara adiante e pausa. Silencio. O baixo permite introducir un golpe harmónico de baquetas sobre a caixa de resonancia da batería. Este é un conto con moito conto.
          Amodo, a ascensión conclúe cos últimos acordes dunha guitarra afónica. O outeiro engurra a fronte mentres pingas de suor fuxidías   delatan a súa excitación. Unha breve pausa para preguntarnos como son  quen de masturbarse os outeiros. Da outra banda intúese xa un coro gospel de mulleres co pelo moi afro e un traxe de pantalón azul celeste. É o país de 'Nunca Máis, afortunadamente'.
Todos bailan en Nunca Máis, mentres concluimos cos últimos chanzos murchos polo querer e non poder de atoparse tan preto da salvación sen poder avanzar. Pola nosa banda, ollamos para eles sorrindo, acadando un cumio de nubes con cadansúa escaleira propia. No ceo a ascensión é eterna.
          Marchamos ás carreiras, aterrorizados, antes de escoitar o final da historia.
          -Barrios negros. A biblioteca e as librerías. Tixolos laranxa baixo o sol quente. A maxia dos libros e os poetas. - Acertou a dicir Jim, mentres corriamos.
          As horas comezaron a facerse insoportablemente pesadas, ás beiras da estrada milleiros de insectos agonizaban asfixiados polo peso do tempo, inmortalizados pola calcificación dos seus relevos na superficie do asfalto. No horizonte tan só a escuridade da noite nos ofrecía o seu futuro amparo, pero ate daquela cada paso convertíase nunha odisea interminable, o pasado atraíanos cara si cun magnetismo perversamente tentado, ocultándose no seu sórdido acubillo para deturpar os máis belos pensamentos, degradando as expresións máis fermosas a viles e procaces descricións da máis actual condición humana.
          Malia a desventura, nunca nos demos por vencidos. Algún día, si, algún día os Tatlin chegarán ao seu ceo, onde as fermosas bolboretas liban melancólicas tempos mellores- Berrabamos a coro mentres impulsabamos co noso último alento os grilos que morrían por murmurar, antes que permanecer calados.
          -Cada día é unha viaxe para a historia- sentenciou para finalizar Jim. Sen poder comer a emoción, achegueime a el, achegueime para bicalo, bicalo mil veces, mentres exclamaba reiteradamente Canta razón tes, Jim, es un tío cheo de razón! Pero agora, máis que nada, unha cervexa ben fría sentaba como deus!- Pero, tal exclamación non pasou indiferente ante a presenza dos elementos naturais, que deduciron a fraqueza implícita mas miñas palabras, e correron, correron para liberar sobre min toda a súa malicia. Tentaban sementar a discordia entre Jim, o meu incondicional compañeiro, e mais eu, insinuando millóns de falacias mesturadas entre o balbordo xeral. Eran expresións de medo, de culpabilidade, de desamor, franqueadas pola crueldade máis desapiadada, apelando á nosa inocencia. Mais non, collidos fortemente Jim e máis eu mirámonos fixamente aos ollos, para berrar ao unísono un sinxelo pero eficaz ahhh, co que aplacar as calumnias. Ao fin, impedidos os elementos polo noso forte amor, fixeron chover, diluviar para separarnos, coma se se tratase de cans unidos pola forza do instinto. Pero de nada lles serviu a súa pésima conduta, a camaradería máis máis forte que calquera tipo de trato pexorativo, por baixo e pueril que este fose.
          Sen dilación, continuamos o noso camiño, pero xa coa noite caendo sobre nós como a salvación, liberándonos da tórrida calor e da obriga de continuar o camiño, polo menos ate a mañá seguinte, na que comezariamos un tramo máis da nosa honesta e decidida loita pola igualdade e... ben, esquecéuseme o que me quedaba por dicir. Oes ti, Jim, non saberás de que ía esta historia da nosa viaxe, non lembrarás por que comezamos toda esta odisea (de Homero)? Tío, veña, fai un esforzo, non me deixes quedar mal, que está aquí a prensa. Que estamos en directo! Que tío, toda a viaxe molestando cos seus versos e agora calado como un peto. Veña, di algo, calquera cousa, aínda que non teña nada que ver co da viaxe. Porfavor, di algo.
          Ben, e xuntos camiñamos ate a fin, facéndoo igualmente hoxe, sen unha moto Vespa, pero como Nanni Moretti nun soleado día da Roma estival.
          -E os nenos e nenas dos subterráneos deixarán resplandecer as súas secretas paixóns.
          -Agora falas! .Que pesadelo, por favor!

Gracias a Jim Morrison e Hugo Ball, por prestarse a participar
Todos os entornos mencionados existen e existirán por tempo indefinido.
Malia o que poda parecer (ou padecer), negún animal resultou danado durante o transcurso do relato.
Os símbolos que no texto se describen son aptos para menores de idade, descoñecéndose efectos secundarios.
Por se alguén se pregunta a relación de Nanni Moretti con algún dos acontecementos descritos, remítase a "Caro diario "
Aproveitamos para pedir públicas desculpas ao Tatlin, que perdeu horas de traballo para participar, donosamente, nun entrañable apartado do relato.