Lectura dun poema de Cantares Gallegos de Rosalía de Castro.

Un repoludo gaiteiro

De pano sedán vestido

Como un príncipe cumprido

Cariñoso e falangueiro,

Antre os mozos o primeiro

E nas suidades sin par,

Tiña costume en cantar

Aló pola mañanciña:

 

Con esta miña gaitiña

ás nenas hei de engañar.

 

Sempre pola vila entraba

Con aquel de señorío

Sempre con poxante brío

Co tambor se acompañaba;

E si na gaita sopraba,

Era tan dose soprar,

Que ben fixera en cantar

Aló pola mañanciña:

 

Con esta miña gaitiña

As nenas hei de engañar.

 

Todas por el reloucaban

Todas por el se morrían,

Si o teñan cerca, sorrían

Si o tiñan lonxe, choraban.

¡Mal pecado!, non coidaban

que c'aquel seu frolear

tiña costume en cantar

aló pola mañanciña:

 

Con esta miña gaitiña

As nenas hei de engañar.

 

Camiño da romería

Debaixo dunha figueira,

Canta meniña solteira

¡Quérote!, lle repetía,

i el ca gaita respondía

por a todas emboucar

pois ben fixera en cantar

aló pola mañanciña:

 

Con esta miña gaitiña

As nenas hei de engañar.

 

Elas louquiñas bailaban

E por xunta del corrían,

Cegas, cegas que non vían

As espiñas que as acercaban;

Pobres palomas buscaban

A luz que as iba queimar,

Pois que el soubera cantar

Aló pola mañanciña:

 

Ó son da miña gaitiña

As nenas hei de engañar.

 

¡Nas festas canto contento!

¡Canta risa nas fiadas!

Todas, todas namoradas

Déranlle o seu pensamento;

I el, que de amores sedento

Quixo a todas engañar,

Cando as veu dimpois chorar

Cantaba nas mañanciñas:

 

Non sean elas toliñas

Non veñan ao meu tocar.