Preto do río cheguei
para oi-la voz do río
para saber se eran certas
as cousas que eu fora oíndo.
Ao pé dun xunco sentei
silencioso e manseliño,
movendo as lixeiras ondas
o río foime dicindo:
Desde o tempo que eu percorro
estos eidos atractivos
non vira endexamais
o amargor que agora miro
que foi da xente benévola
que tiña o pobo tan vívido?
Hoxe todo é apariencia,
non hai xeitos, nin amigos.
Os cerebros son de trapo
e non teñen alvedrío
para pensar por si mesmos,
sen a tutela do esbirro.
O diñeiro é o degoiro,
por el non hai apouvigo
nin a xustiza é xustiza,
nin o delito é delito.
As estreliñas do ceo
saíron hoxe a fiar.
Os fusos co alveiro liño
non paran de trebellar.
E fiando na roca
a moza cantaba:
e fía que fía
pasaba a fiada.
Ós vellos lévanos presto
coa presa dos malnacidos
para que morran aos poucos
nos atestados asilos.
Os pais xa son un estorbo
para os despóticos fillos.
Os mozos andan sen rumbo,
por perigosos camiños.
Fozando na porca droga
porque non teñen batido
con mellores horizontes,
mentres noxentos oficios
enriquécense de sobra
vendendo morte a cotío.
A vida é triste e inxusta,
nun mundo rexe o anticristo,
ti viñeche xunto a min
eu douche o meu xuízo.
Aínda que ves moitas flores,
moitos xardíns e atavíos,
debaixo da louzanía
o chan está apodrecido.
Semella c'agora hai dita,
mais o futuro é sombrizo.
Está ferido de morte,
comesto polos pulíticos.
As estreliñas do ceo
saíron hoxe a fiar.
Os fusos co alveiro liño
non paran de trebellar.
E fiando na roca
a moza cantaba:
e fía que fía
pasaba a fiada.
Os tiranos berran alto
os outros falan baixiño
o demo dálle a poltrona
ao que fai do latrocinio
a súa forma de vida
e vive con el servindo.
Non penses que son fantasmas
eu son o río e non minto.
Son o máis vello do pobo
e vivo aquí de continuo.
Coñecín os loitadores
a prol dun mundo máis limpo.
un mundo sen comenencias
un mundo que fose abrigo
de tódalas inquietudes
bravo, glorioso e tranquilo.
Eses eran outros tempos
agora soberbia e lixo
O honor vale xa menos
que a indecencia dos cínicos
que lle dan a palla aos servos
e teñen de sobra trigo.
Preto do río cheguei
para escoitar os teus ditos.
Cantas cousas me contou
a voz prudente do río.
As estreliñas do ceo
saíron hoxe a fiar.
Os fusos co alveiro liño
non paran de trebellar.
E fiando na roca
a moza cantaba:
e fía que fía
pasaba a fiada.
Autor/a da transcrición: Estefanía Mosquera Castro
Texto transcrito