Este é de Santa Corellana, évos, eran catro compadres, moi amighos, moi amighos, as mulleres a máis os homes non? E todo o que sabía unha dicíallo á outra; bueno, coma se foran da misma casa todos. E entonces un día, alí, íballe o home a unha, andaba traballando por aí, polo...era carpinteiro e iba retellar, e entonces marchou e el non iba vir durmir á casa, pero cheghou ao medio do camiño e veuse a chuvia e dice: por onde vou eu? Déixame volver prá casa porque, claro, hai que...mañán chóveche e pa retellar non sirve.
E volveu, i ao volver pa a casa, pois, cheghou e abreu a porta, i a muller que, xa estaba na cama, e...sinteu e díxolle Manuel! Eh! E ti ves aí? Veño. Ah! E logho que che pasou? Pero tiña outro xa na cama con ela. E estáballe facendo ao outro e contestándolle a ese e facéndolle ao outro así que se fose xa retirando. Pero o outro non daba retirado, e entonces non había luz, e daquela non había luz; i ao non haber luz colleu e meteuse na cama o home da muller e dixo el: Ai María, que camiña quente tes, que ben se un mete aquí. 
E como era de costumbre, ao meterse na cama, ela foille deixando sitio, o outro iba salindo, botoulle a perna por riba á muller e entón ao botarlle a perna por riba colleu e dixo el: oh! Pero aquí cantas pernas hai encima de ti, eu aquí topo unha chea de pernas! Oh, son miñas! Ai! Cantas pernas...pois como que son túas? Se eu aquí...Son miñas! As pernas son miñas, e íballe dicindo ao outro que marchase, hasta que saleu do lío que...que saleu o home.
Á mañán, inda non se vía,  a muller xa se levantou, xa lle foi contar á comadre pa que lle botara unha man pa…o que pasara. E entonces ao cheghar alí…alí díxolle ela: ai comadre moito madrughou! Madrughei, miña filla! Que me ten que librar dun apuro moi ghrande, que onte toparon…topoume na cama con…Manuel e topoume i aghora como vou facer. Eu disimulei o que puiden, pero el non está conforme, que non está contento. E dixo, e díxolle, díxolle: bueno, pois mire, comadre, vaia tranquila, díxolle a outra, que eu xa me arreghlarei bien e xa ghobernarei.
Ao outro día colleu e púxose iban…antes os homes iban á mañá cedo, collíase o sacho, a agua e a reghar aos campos, era o que se facía, mentres as mulleres facían o desayuno pa...pa comer. E entonces vaise e foi e...a comadre púxose a fiar alí á porta no liño. E estaba fiando no liño, e cando veu de volta pa riba outra vez o home xa fiaba lana, e tiña un montón de lana alí e xa estaba fiando na lana. E díxolle el oh! Comadre, e usté antes fiaba liño, agora xa está fiando lana, que...que fai aquí. E díxolle el pois / díxolle ela: pois mire, usté non sabe o día que é hoxe? E logho, que día é hoxe? Ai Dios mío, non me digha, por Dios, que non sabe o día que é hoxe oh? Eso non se lle ocurre a ninguién que o sabe todo o mundo. E logho que día é hoxe? Hoxe élle día de Santa Corellana: el lino se vuelve lana y de dos piernas cuatro en la cama. 
E despois, e despois colleu e, claro, alí dixo el: ai comadriña! Que llo hei de paghare eu iba cheghar aghora á casa e iba facelo demo, porque eu pra min que había...e ti mira o que fai e é día de Santa Corellana. E por eso tranquiliño; pero pasaron alí un mes ou dous ou así e apareceu preñada. Bota alá outra vez onda a comadre: comadriña, aghora si que a...bueno, cagheina de todo. Aghora encóntrome que...embarazada. E aghora como vou facer? Porque como el bótalle as contas dunha maneira e eu digo que son doutra e no sei que, el di que xa o rapaz ten que nacer pa o mes de San Xoán, e xa estamos no mes de abril e...eu no sei, e pra alá  non teño os meses que me pertenecen e díxolle el: non, ten que sere, ten que dar comadre, usté engháñase. E logho como é...como vou facer? Pois espere aí, mire, usté conte comigho, mire, en abril, non di? Si! Bueno, pois mire: en abril i abrirete i o mes que se lle mete son tres, non son? Son, si señor, son tres: maio e maiolo i o mes que vén solo, non son outros tres? Son, compadriño, son. Bueno, San Xoán e San Xoanás, e o mes que nace o rapáz, os nove meses. E díxolle: comadriña, esto eu non llo pagho máis.