Letra de Marica Campo e Mero.
Mini (Xosé Luís Rivas Cruz), nado en Begonte o 18 de xuño de 1951, e Mero (Baldomero Iglesias Dobarrio), Vilalba, 27 de xuño de 1951. Músicos, poetas, mestres e investigadores do folklore e a cultura tradicional de Galicia, membros históricos de Fuxan os Ventos e actuais compoñentes de A Quenlla. Ademais da súa produción discográfica con estes grupos, teñen participado por separado ou conxuntamente noutros discos de música galega como o Quiquiriqui (2006) producido pola Asociación de Gaiteiros Galegos e en obras teatrais como Pan, catro propostas arredor da malla e publicado diversos libros. É salientable o seu labor de recompilación de contos, lendas, refráns, ditos ou poemas, principalmente na súa Terra Chá natal e nas zonas onde exercen o seu traballo de mestres: Mesía (Mero) e Boimorto (Mini). O arquivo sonoro froito deste labor, composto por milleiros de cintas magnetofónicas, foi cedido ao Museo do Pobo Galego para a súa dixitalización e incorporación ao Arquivo do Patrimonio Oral da Identidade (APOI). No campo educativo son autores de diveros libros de texto de ciencias sociais, naturais e lingua galega para o ensino infantil e primario. En abril de 2009 foilles concedido o Pedrón de Ouro, e en outubro de 2011 o Premio Ramón Piñeiro “Facer país” como recoñecemento á súa traxectoria de corenta anos de investigación musical.

Alén do teu recordo talvez somos 

sombras facendo sucos pola cinsa

ou clamor (de estadea) regresando   

a un oficio nocturno de arrepío

Muller amarga escura flor de noite

amarte foi dolor e lúa negra

muller amada chéganos a vida 

os labios que bicaches xa son terra

Terra nutricia mai onde afondamos

somos raíces procurando saiva

pra agromar de novo en primavera

e ornarche a fronte con grinaldas verdes

Muller de amor escribe o noso nome

neste túnel de morte que nos cega

non o escribas coa tinta dos exilios

molla a túa pluma na luz do sol primeiro

Convócovos á loita en desespero,

coa palabra xa cansa de derrotas,

que o silencio está acabando cos menceres

e a razón non aluma cal debera

sen xustiza, sen xuízo, nin sentenza.

Que nos comen os tecnócratas traidores

que só pensan que vivir

é fría cadea... para os outros

non para eles, que o gobernan,

e uns tras outros producen en ringleira

profecías de novas primaveras.

Chaqueteiros, mentidores,

salvapatrias que se agachan

por detrás da ramalleira

para usaren a mudez como resposta,

cun sorriso perverso e de rastreiros,

no humillante labor de tirar pedras,

desde a sombra, coma sempre,

e fan burla sen que os vexan.

Arribistas da neutra posición que nada arriscan

que engaiolan os coitados por algunha comenencia

ou aqueles que vencidos...

nunca soñan nin esperan.

E, aínda así, coa fatiga das batallas venceremos,

como non, co orgullo da lingua por bandeira

pois é nosa, e só nosa, a nosa terra,

e terán que devolver canto furtaron,

convertendo en dozura a súa dureza

e un a un proclamar aos silenciados,

como non, a máis ruín das súas miserias.

Na ilegal usurpación dun breve soño:

ver Galicia gozando a súa existencia

e os galegos compracidos na autoestima,

rexeitando dunha vez, dunha por todas,

a mentira, a ruindade e tanta merda!!!

Que nos levan os traidores salvapatrias,

que nos levan pola corda pra condena,

que o silencio está acabando cos menceres,

e a razón non aluma cal debera

confundindo a nosa voz,

e no furto da memoria

facendo nesta loita

a néboa aínda máis mesta.