En Ávila, na cidade de Ávila, hai moitas congregaciós de monxas i unha monxa, da zona de Lalín, estaba de superiora nun convento e tiña cen anos e estaba pa morrer. I aquí falouse moito da morte, hoxe tamén, e estaban tódalas demais monxas arredor da cama esperándolle. Qu'inda me contaron a min onte, Michi, un amigo meu, dunhas mulleres que lle chamaban As Palomas, que vivían nai e filla e eran moi estravaghantes no vestir e tan estravagantes eran/ vivían dunhas ovellas que tiñan na máis. Cando un día lle morreu unha ovella, díxolle a filla:
—Mamá, a ovella morreu, que fagho con ela, bótoa fóra ou déixoa na corte?
Dixo:
—Déixaa na corte que tamén fai esterco. ((risas do público))
E non quitaban o esterco. Cando a nai lle morreu, tuveron que quitala na caixa por unha ventana, non collía pola porta pero, cando antes de morrer enfermou, iban ao Corpiño, tódolos días á misa i a nai non daba andado e a filla levábaa nun carretillo e cando estaba xa pa morrer, un día pola mañá, díxolle a filla:
—Mamá, usté díghame, se ve que vai morrer non boto as ovellas!
É o caso máis sorprendente que a min me teñen contado, bueno no, de retranca. De esto que falou a monxa que estaba de superiora con cen anos, nun convento de Ávila e que era da zona de Lalín. E decíanlle as outras:
—Tome algo, tome algo.
E dábanlle un pouquiño leite tépedo e ela metíao así no bico e ((acenos)) botábao fóra. E dixo unha monxa, acordoulle:
—Y por qué no le echamos en la leche, un poquito de ese orujo que mandaron de su casa para las friegas?
Pero non sabían a tasa e déronlle a proba ((acenos)) e díxolle unha monxa:
—Madre, denos unas palabras de orientación para cuando tengamos nosotras que emprender ese viaje que usted va a hacer dentro de poco, para cuando lleguemos a las puertas del cielo, saber como tenemos que comportarnos, en que disposición debemos ir y, al mismo tiempo, que nos sirvan de consuelo para este mundo.
I a muller abreu unhos ollazos e díxolle á outra:
—Non vendade-la vaquiña!
Autor/a da transcrición: e~xenio
Texto de presentación