Pois alí no Vicedo hai na, na parroquia de Negradas e...hai unha capeliña, unha capeliña de fai...non sei, unhos dez, quince anos, pero que ten a súa historia xa. I esta disque é real non? Ou al menos os personaxes foron reais, existe a casa e todo. Bueno, pois resulta que había unha, unha, alá polos anos sesenta, unha muller que estaba impedida, levaba moitos anos na cama, estaba postrada. I resulta que...lembrouse un bo día que no faio tiña un santo. Había alí un santo que estaba, bueno cos netos que o utilizaban. Poñíano alí no faio, tirábanlle patacas e historias destas, divertíanse. I tamén actuaban, no tempo da colleita das patacas, tamén para separar o que era as patacas, para que non volcaran. Ela lembrouse do santo e dixo: bueno, si me curas heite poñer fóra. 

Dito e feito! D'alí a un pouco a señora empezou a camiñar. Hai versións que din que para, cara a atrás. Pero bueno, camiñaba ao fin e ao cabo non? I nada, colleu e fixeron a, fixo unha pequena fornela, alí colocou ao santo, San Vicente, san Vicente de Francos. No lugar que se chama Francos fixeron unha pequena alí unha fornela puxérona alí i entonces colleu tal sona o santo que moitos mariñeiros ou sobretodo mariñeiros iban en determinada data, a data cuando se celebra a onomástica esta que vamos descoñézoa non? Pois iban alí i bueno coas aportacións, coas esmolas, pois construíron outra capeliña que hai alí, non ten valor artístico ningún pero o certo é que, que, vai a xente. 

Que pasa? Que o cura que había daquelas, o do mosteiro, o de Negradas, claro non lle tiña moito apego i seica dicía que claro que era un santo que non tiña carné de identidade dicía o cura, levaban ao santo  iste a unha, a unha festa que se celebra alí por (incomprensíbel) leváraa para onde vamos os veciños pra alí i cando se dicía misa o santo iste poñíao de costas á xente eh! Á xente. Que pasa? Non se atrevía a sacalo porque seica nunha ocasión pois tuveran máis que palabras cos veciños non. Entón dispoñíao, pero sempre de costas.