Lectura de textos da autoría do seu pai.

Sempre recordo moitas cousas 

que meus pais me contaban: 

as crenzas, supersticións e os meigallos ou sinais

que coa morte asociaban

 

Os ouveos dos cans á noite

os corvos ao pe das casas

era sinal de morte de alguén

o mesmo que cando ven caer as fachas

 

Se un defunto pasaba domingo na casa

ou a chama das velas era longa e con fume na punta  

era sinal que non tardaría moito de haber

na mesma familia outra persoa difunta

 

Cando unha persoa era envexosa 

e se fixaba sempre no dos demais

dicíalles que tiña mal de ollo

e que che facía ou desexaba mal

 

Contábame que as anduriñas

eran páxaros sagrados

e o que lles fixese mal

serían desgraciados

 

A aparición dalgúns santos

que da morte avisaban

contaban os meus pais

que os que vían logo finaban

 

Así como os cans osman 

e sinten a morte

dicían que os grilos, pola contra,

traían moita sorte

 

Vénseme á memoria

que para algunhas enfermidades

abondaba con unhas oracións

pa curar algúns males

 

Pa quitar as espullas, berrugas

co coitelo de pau (incomprensíbel)

pregando arredor da capela

e voltando alí cada ano

 

Se che doía o lombo,

rezábanche unha oración

colocábanche as costas

e lista quedaba a questión

 

Ademais dos rezos curativos 

empregaban plantas medicinais

para un sin fin de males

tanto pa personas como animais

 

Fíxome moita gracia 

cando me contaban 

o que facían coas ortigas 

que polo lombo che zorregaban 

 

Disque quitaban a febre,

non debe ser conto

pois ou baixaba rapidamente

ou che partían o lombo

 

 

A silva que tanta rabia nos dá

usábase pra inchazós e queimaduras

non sei que sería peor

aguantar o mal ou as rascaduras

 

En fin, que antes facían

remedios de todo tipo

que tanto che daban un xarope

como che quitaban dun susto o hipo

 

Non había remedio

nin cousa máis boa

que botar sempre man

da botica da avoa