Xunto á porta dunha choza vella

estaba Xoana

abrazando o fillo que lle iba

moi triste pra a Habana

 

Aflixida e queixosa decía

con triste gracexo

meu filliño querido da ialma

nunca más te vexo

 

Meu neniño, por Dios, no me deixes

volve pra a casiña

teu paiciño morreu e tu vaste

e eu quedo soliña

 

Anque teña que andar eu sin roupa

e non teña un carto

irei sola cun fol á limosna

pra verte ben farto

 

Ricardiño, polo que máis queiras

volve que eu toleo

virxen santa do Carme me vaia

e os santos do ceo

 

Miña nai, por Dios, cale e non chore

de veras llo pido

pola ialma que en gloria estea

de meu pai querido

 

Esas bágoas que verte vostede

queixosa e rendida

son coitelos que o peito me cravan 

e quítanme a vida

 

Anque lonxe me vou non a deixo

siquiera un momento

levareina a canda min gardada

no meu pensamento

 

Pido a Dios e aos santos benditos

pola sorte miña, 

pra tornar a abrazala contento

e adiós, miña naiciña

 

A probiña da nai quedou sola

berrando "Ricardo, 

meu filliño si morro e tu volves

no ceo te agardo"

 

Oh, maldita emigración (incomprensíbel)

(incomprensíbel)

porque acabas cos corazós nobres

destas mais galegas

 

Pouco fan eses cartos que mandas

aquí nada chega

pra pagar tanta sangre que bebes

á patria galega!

Poema da autoría de Caetano Arias López (1881-1952) tío da recitadora.