Galicia, xardín de frores

como dixo un emigrado

(incomprensíbel) dá feito

no vrau do ano pasado

 

Era inglés, moi ben parcido

alto, ghordo e moi robusto

falei con el e contoume

cousas que me deron gusto

 

Díxome: a vosa terra

se hai alguén que di mal dela

é porque non a conoce

porque nunca veu a ela

 

pois hai casas escondidas

no medio dos arboriños 

como está nosa señora

no medio dos anxeliños

 

Esa faliña galega,

tan doce, tan cariñosa,

(incomprensíbel) cada palabra

a folliña dunha rosa

 

Eses prados, esas veigas,

mares, lagos e montañas

montes cubertos de pinos

castiñeiros con castañas

 

Risoños campos froridos

cheios de herbiñas e frores

son envidia de estranxeiros

Galicia dos meus amores

 

loureiros verdes nas hortas

arbres cubertos de frores

onde alegres cantan sempre 

xilgueiros e ruiseñores

 

Donde hai froitas de mil clases

de sabores verdadeiros

que pagan máis que ningunhas

nos mercados estranxeiros

 

Ceo azul de estrelas cheio

e ventos tan suaviños

fontes d'auga pura e clara

ríos que corren mansiños

 

Noitiñas de luar craro

mañás con frescos orballos

(incomprensíbel)

sombras frescas dos carballos

 

Galicia ten praias vellas

ten poetas, ten cantores,

e nenas tan bonitiñas

que encantan cos seus amores

 

(incomprensíbel)

(incomprensíbel) i atrevido

(incomprensíbel)

tanto encantiño reunido

 

Galicia, xardín aberto

tan seguro de (incomprensíbel) 

que te fillo Dios adrede 

por recreio dos seus ollos

 

Díxenll'eu: razón che sobra

mellor non podes falar

pro fáltalle á nosa terra

o peñón de Xibraltar

Poema da autoría de Caetano Arias López (1881-1952), tío da recitadora.