Aló cando eu era mozo,

tiña doce anos cumpridos,

fun ver unha nena guapa,

filla de Xan dos Despidos.

Eu levaba un pau tan grande

como o fungueiro dun carro,

e unhas zocas de chinela,

fumando nun gran cigarro.

Entrei, dei as boas noites,

sale o can tan apurado,

rachoum'o calzón de estreno,

e mais tiroume deitado.

O vello pegoulle un couce

atrais can! Ou, condenado!

Por baterme a min nas costas,

que me deixou derreado. 

E dixo a vella da casa:

"Foiche bo milagro, home!

que ese can éche escollido.

E carne mala non a come."

A rapaza non estaba.

Disque iba nun viaxiño.

Eu quedei pra lle esperar

no alboio dun veciño.

Saleu outro can tan fero

como a cabeza dun sapo,

e arrastroume pola lama

mesmo que si fora un trapo.

Como o can ladraba tanto,

salen tódolos veciños,

con colmeiros, paus e fouces,

i as mulleres con enciños.

Cando sentín tal barulla,

deixei as zocas chinelas,

e pra que non me pillasen,

deille bon sebo ás canelas.

E no camiño unha vella 

que pensando ben (no crego)

deume unha bofetada

dicíndome que era feo

miña mai ao entrar na casa

fíxome unhas boas sopas,

cantoume as corenta en bastos,

e mais dispois vinte en copas.

E meu pai, que estaba cerca,

pra me quentar ben as moas,

pegoume tres bofetadas.

que encima de mel, filloas!

Poema da autoría de Caetano Arias López (1881-1952)