Era un rapaz que tamén era así tonto, e, e tamén o rei, tamén dixera que o que lle adiviñase á filla o que lle preguntaba pos que, que ll'habían cortala cabeza e ao que non lle dixese unha cousa que a filla non lle adiviñase, pois aquel que s'había casar con ela. Entonces el tamén dixo que había d'ir pretendela filla do rei e tal...bueno...na casa dixéronlle que non, non lle deixaban ir porque el como xa era así e tal, pois non lle deixaban ir. Pero, el dixo que si, que iba e, e andaba sempre cunha burra a máis cunha cadela, e na casa súa mai fíxolle unha bola e na bola envenenoulla pra que, a ver, pra que non... por non velo así.
Bueno, e entonces dixo: a ver se morre polo camiño. Pero, el chegou a un sitio e deitouse e adormeceu e, e a burra a ma-la cadela comeron a bola e morreron. Bueno...e despois viñeron , dous pombos, dous pombos picar a elas e morreron tamén.
E el colleu e levounos e dixo, bueno, a torta matou a Panda e a Panda matou a Lela e a Lela matou a dous, e despós levounos a casa dunhos ladrós que encontrou e cocéronos e coméronos moi contentos, pero eles tamén morreron e dixo, bueno, dixo e dous mataron a nove, xuro a Dios a filla do rei se me fode. Bueno, foi indo e despois colleu unha escopeta que tiñan os ladrós e foi por aló adiante, andando outro pouco e tirou/saleulle unha lebre e tiroulle e matouna e tiña un lebracho, e dixo, e agora como faigo eu pa comer esto porque eu teño moita fame, como faigo eu para comer esto. E dixo, meteuse nunha iglesia, e queimou o misal e co aceite da lámpara, pois asou o lebracho e comeuno, claro. E dixo, pos aló vou, dixo bueno, pois a torta matou a Panda, a Panda matou a Lela, a Lela matou a dous e dous mataron a nove i xuro a Dios a filla do rei se me fode. Irei ao que viña, matei o que non vin e comín carne enxendrada (e por n'a tere) e asada con palabras de Cristo; e bebín cousiña que non estaba no ceo nin na terra, adivine usté doncella.
Foi pa aló, aló botou e dixolle ao rei que tiña, que el que tiña que quedar con ela de noite, e quedaron de noite e xuntos e tal e pola mañá cando se levantaron pois dixoll'o/dixo o rei, bueno, que, adiviñachelle? E dixo ela: si, e dixo: bueno, pois a cortarlle a cabeza e dixolle ela, díxolle el: pare, señor, pare que ela visteu a miña camisa e eu vistín a camisa dela. E díxolle a filla do rei: non é tonto non! Dixo: cásome con el.
Autor/a da transcrición: Estefanía Mosquera Castro