Pasei pola túa porta,
e mirei polo cerrollo
mai-lo demo da túa nai
meteum'un pau por un ollo,
meteum'un pau por un ollo,
ailalelo, ailalala.
Ailalala, ailalelo,
a criada do cura ten un neno,
un neniño piquiniño
que de nome lle chaman Manoliño.
Esta noite hei d'ir aló,
meniña, non teñas medo,
déixame a porta trancada
cunha palla de centeo,
cunha palla de centeo,
ailalelo, ailalala.
Ai Maruxa,
Maruxiña
non te enzoufes nos pratos
da cociña,
que tes aires
de señora,
e non quero que andes
de fregona.
Era unha noite de estrelas,
unha noite de verán,
eu contaba estreliñas,
ti as herbiñas do chan,
ti as herbiñas do chan,
Ailalelo, ailalala.
Ai Maruxa,
Maruxiña
non te enzoufes nos pratos
da cociña,
que tes aires
de señora,
e non quero que andes
de fregona.
Autor/a da transcrición: Estefanía Mosquera Castro
A primeira versión desta cántiga foi gravada por Faustino Santalices ao redor do ano 1940. Interpretaba o folclorista unha serie de pezas ao xeito dos antigos cegos que se acompañaban da zanfona, polo que é posible que a tomase do repertorio de algún destes músicos ambulantes. Santalices amecía dúas cántigas nunha, do que Antón Castro fai unha mestura particular, tomando a melodía da estrofa da primeira cántiga e o refrán da segunda. Con bo criterio engade, ademais, unha coñecida copla na última estrofa que lle vai moi ben para continuar o tono humorístico e picante das dúas anteriores. Apréciase que en orixe é unha xota de baile, ou como queira que se chamase cando naceu, pero está convertida nunha cántiga narrativa para divertir unha audiencia xa na versión de Santalices e, por tanto, desvinculada do baile.
Asesor musical: Juanjo Fernández