Eu, tiñamos un veciño noso, na nosa terra que beilaba, meu fillo, beilaba o tango, metía a perna zas, zas, metía perna e rodilla e todo, pero aquilo era unha marabilla. Pero entonces, claro, el andaba mal vestidiño, mal calzado e dixémoslle nós: mira Adolfo, tes que ir á feira á Cañiza e comprare un pantalón e unha roupiña porque a nós dános verghonza. Nós eramos tres mociñas e el beilaba, a perna metíaa ben, pero do resto nada. E entonces, foi a...había esas cornillas do centeo, había un...o centeo que había antes, que había uns ghranos neghros que se vendían na Cañiza na feira, pa medicamentos cando eu era moza, cando eu era chavala.

Entonces foi á feira e comprou un pantalón destes de ir (incomprensíbel) apretadiños e os zapatos de chupame-la punta, de charol afiados, afiados, e va e fumos ao baile, fumos ao baile e estábamos tres mozas. Entón foi bailar con unha, empezou a mete-la perna, zas, zas e dixo el ostiá, e te-las braghas rojas. Mentira, é mentira, iso é mentira e dixo: no, no, é verdá que as tes. Entonces cando tal, colleu e chegou onda nós e díxome ela: Felicia, mira que dixo que tiña as bragas rojas. Pero é mentira? É verdá que as teño. Foi co outro e ras, empezoulle a mete-la perna e zas, e dice: ah, oiche? Te-las braghas blancas. Mentira! Que si que as tes! E volveu outra vez a / co mismo cuento. É mentira que as tes? Téñoas.

Pero fun eu, como sempre fun artojera e dicía eu, pois a min non me jode el e fun ao cuarto de baño e saqueinas e metinas no bolsillo. E empecei a bailar con el, ras, pero o home xa non metía a perna e xa quedaba así, e dicíalle: e logho non bailas? E dixo el: me cagho en Dios, os zapatos novos e non sei que corte ten enriba. Era a miña...