Ideei esta lenga-lenga de carácter tradicional pa que vexamos como é útil tamén coñecer a tradición para recrear. Non? Para invertar de (novo). I chamo, chameille: No mundo hai un país. Entonces, vouno, vouno ler e di así (...) Bueno, unha, un pormenor que me faltaba, isto está e,e,e cando puxen a escribirme esto, xa hai varios anos, esto está editado nun libro de, de maxia, curiosamente, bueno, pois eu lembraba unha actividade que tiña eu de cando era pequeno, alí na rúa Atocha en Ferrol, no barrio de Canido, que me gustaba moito argallar escribir cousiñas xa de pequeniño, i argallaba unha que decía:

Eu son Antón 
no número 12,
da rúa Atocha,
do barrio de Canido,
Canido de Ferrol,
Ferrol é de Coruña,
Coruña é de...

E así iba, iba decindo ata que chegaba á fin do mundo i, ao final, era Deus quen, quen o abarcaba todo. Pois esto está basado neso mesmo. 

No mundo hai un país
e nel unha bisbarra,
na bisbarra unha vila,
na vila hai unha praza,
na praza hai unha esquina,
na esquina hai unha casa,
na casa hai unha alcoba,
na alcoba hai unha cama,
na cama hai unha nena,
na nena hai unha cara,
na cara hai unha boca,
na boca hai unha sala,
na sala hai unha lingua,
na lingua hai unha fala
que di: Fálame sempre,
non quero estar calada
na lingua
da sala
da boca
da cara
da nena
da cama
da alcoba
da casa
da esquina
da praza
da vila
da bisbarra
do país
que Galiza
se chama.