Vou seguir logo coa quenda de Frei Martín Sarmiento que dicía que el escribira as coplas calamo disparante, que vén a ser como a fume de carozo. E supoño que así é como hai que lelas tamén. Vou seguir logo: 

 

Na vila é costume,

dempois que a coñezco,

que os sábados todos

do ano e arreo

 

se faga un mercado

mercando e vendendo

mil cousas do uso

con moito comerzo

 

de olas, de potes,

de asados, pucheiros,

de pratos, cazolas,

picheles e petos,

 

angazos e rodros,

rebolos e eixos,

de rocas, de fusos,

de trouzos, sarelos,

 

de polas e polos,

de lebres, coelhos,

de pitas e ovos,

de veces son frescos;

 

marrás, vacuriños,

años e carneiros,

capós e cabirtos,

e todo a bon prezo;

 

pantrigos, petadas,

ripotes e queixos,

mel e manteiguiñas

e fruitas do tempo;

 

de liño, de estopa,

de mantas, mantelos,

de cintas, de faixas,

manguiñas, ourelos,

 

navallas, fouciñas,

tixeiras, cuitelos,

e vingueletiños

grandes e pequenos.

 

As coles con terra

se venden por centos,

se mide a nabiña,

val muito diñeiro.

 

Por fin e por postre,

mal e que cansemos,

se vende, se merca,

de todo, sen termo.

 

Así pois, un día

do mes de setembro,

que foi dazasete,

mercado o terceiro,

 

eu, Marcos Portela

do Monte Porreiro,

que son, mal pecado,

un probe labrego,

 

pasein por ventura,

indo a ver o crego

Xacinto, que estaba

en Taboadelo,

 

Xunto a Parafita,

camiño dereito,

indo de Mourente,

cortando o vieiro.

 

Cheguein á tardiña,

ás catro, algo menos,

ao chan devandito,

cansado anque ledo.

 

Vin muito xentío

que estaba alí quedo,

deitado na herva,

comendo e bebendo;

 

vin mozos, vin mozas,

vin homes, vin vellos,

vin muitas mulleres,

vin nenas, vin nenos.

 

Uns viñan da sega,

castelláns enxertos,

outros do mercado

volvían ao eido,

 

Xepiño tanguía

o vinco dun cego;

con ele cantaba

con aire galego.

 

Facía bailare

ó can por diñeiro,

pedía nas rúas

o pan para o cego.

 

Compraba Perucho

os zapatos vellos,

berraba cun saco

para recollelos.

 

Andaba descalzo

e sempre correndo,

tan pobre era o dono,

só tiña remendos.

 

Maruxa servira

a un pasteleiro

na Porta do Sole,

no lado ezquerdo.

 

Dis que é mui bizarro

e gasta por cento;

Maruxa axotaba

as moscas do eido.

 

Minguiña, máis nena,

estaba cun vello,

facíalle a cama

con mal aderezo.

 

El fora soldado,

mais era un famento;

quería a Minguiña

muito por extremo.

 

Os catro que dixen

así mo dixeron,

canto deles conto

eu non poño erro.

 

Os mesmos, é todo,

tiñan parentesco,

criados e nados

nun mesmo terreo.

 

Volvíanse á terra

por outros vieiros,

xuntáranse todos

no chan a desexo.

 

A xente dá volta

do mercado feito;

foi moita, foi tanta

que eu non a coñezo.

 

Só catro mulleres

faltaron dereito;

direin os seus numes,

son de Carvalledo:

 

Andrea da Chouza,

a neta do cego,

vendira laitugas,

comprara cangrexos.

 

Un feixe de toxos

Tomasa de Outeiro

vendira na vila,

comprara xorelos.

 

Catuxa do Mato

landres e coellos

vendira; comprara

sal e mais pan fresco.

 

Comprara xouviñas

Mariña a do cego;

na praza vendira

xestas con codesos.

 

As outras que calo

alá ao seu xeito

na praza ou mercado

vendiran, eu creo

 

xa leite, xa herva,

xa figos, pexegos,

vasoiras, ou bruños,

xa peras, xa peros.

 

Compraran á volta

xa olas, xa petos,

xa berberichiños,

xa peites, xa espellos.

 

Só os vinte e catro

falaron arreo

das cousas de novo

que estaban correndo.

 

Direi as que ouvín,

poreinas en versos,

que así os meniños

podrán deprendelos.

 

Eu non sei de copras

e fáltame o enxeño;

nen fixen cantigas

no falar galego.

 

Fareinas, pois logo,

cos ringróns pequenos,

enxempro das outras

que cantan os nenos.

 

Meniñas de Noia,

cando van ao mato,

levan a merenda

ao Santo San Marcos.

 

E seguirei...