O diálogo constrúese en torno á teoría de tres autores: Barthes, Saussure e Bourdieu, argumentando en torno á semiótica das imaxes. Se clasificamos as imaxes estas poden ser análogas ou fabricadas. Neste caso, os actores e a súa secuencia son imaxes análogas e os lenzos que analizan, a imaxe fabricada.
En semiótica existen tres tipos de elementos: o significante, o referente e o significado. Aqui os lenzos son o significante –os signos- que non acollen referente (só o intúe) e que desenvolve distintos significados a través denotación ( o que vén despois da connotación ou significado aparente). Existen tres tipos de signos: o icono,o índice e o símbolo. Os lenzos, a súa imaxe son un índice, un index , algo que se aproxima símbolo e que pretenden unha significación abstracta, propia ademáis do conxunto, da serie como un todo con significación conxunta pero que non obstante pode ser analalizado individualmente.
O presente é un impasse que xorde da segmentación de momentos, paralizando o tempo en consonacia coa liña temporal que abrangue o espazo inmortalizado. Que pode quedar ? Os signos e símbolos que aqui definen unha composición xeométrica de figuras esenciais como son o círculo e o cadrado cada un coa súa significación primoxénea de ser bases para a formación do resto de formas.
Volvemos ás escrituras crípticas da antigüdade pero aqui as letras só se intúen e lévannos ó mundo do primitivismo que atravesa o tempo para inscribirse nos parámetros da arte minimal que non deixa a carón nembargantes a abstracción senón que fai dela un espazo para experimentar co baleiro e a simplicación de formas.
O xogo é a maneira de achegarse a estas obras que compoñen unha serie na que se baila coas formas. Existen reglas para a construcción das imaxes: os signos plásticos, é dicir, a forma, as cores, a composición interna e a textura. Da súa relación créase o lenzo.
O significado da obra vén da man da percepción e interpretación. Existe unha linguaxe das imaxes que pode ser universal, desde as pinturas da Prehistoria, experiencias comúns á Humanidade. A percepción e a interpretación son experiencias complementarias non sucesivas. O significados teñen que ver coa percepción e interpretacion do espectador pero asimesmo coas intencións do autor, das mensaxes que queira transmitir, tendo presente a súa biografía e contexto histórico. Con todo nas últimas décadas estase a falar “ da arte pola arte”, é dicir unha imaxe estética que pretende soamente producir sensacións no espectador. A Arte está máis do lado da expresión, do afectivo-emotivo, que da comunicación.
Estela Pan.