Ana e Xabier son dous na noite escura. Nesta oscuridade ábrense fendas de luz, de amor. E todo brota con novos pulos como se de unha profecía se tratase. Esta que desdebuxa os límites dos xestos. Xestos de amor. Estos condénsanse no tempo e o instante preciso aparece en forma de movemento. Movemento súbtil que non descoñece os rituais. O cotiá nútrese de esperanza nun proceso existencial que os leva a transitar espazos acubillantes. Así nesta pequena apoloxía as certezas aparecen e a verdade é ollada como todas vós ollades o filme. Si, os xestos, os xestos de amor, cando o amor proclama a non-inercia. Que sería de min? Se todo se transformase? Non hai máis conductas piadosas, nembargantes, expurgámonos na lentitude. Ver con precisión, ver os ángulos perdidos, a vida núa, a metáfora das apertas onde non hai apertas. Ofrecereiche perlas de choiva que veñen dun país onde non chove. A utopía dunha materia etérea: o amor sen concesións. Promesas só son palabras e aquí a acción se instala. Aos poucos, pouco a pouco vemos que todo chega e todo remata na etapa do bucle. Comeza de novo! Cada día. Repite os mantras e enche de luz o teu corazón. Brilla, brilla! Lentamente, moi lentamente nunha sociedade gaseosa-explosiva, os corpos viven unha especie de outra analoxía. Recorremos terras enteiras na búsqueda da certitude. O grial está dentro. Mira dentro! E aínda así esa copa sagrada permítenos materializar un soño. Aquel que reifica o efémero con notas de adagio que queren ser escoitadas por sempre.