se percebemos

                    [os espazos

como se dunha grande

                     [búsqueda consciente

               (se tratase)

acharemos paredes pintadas

erosionadas

         [coa choiva

Aquí posibelmente non chove

                         [non

E o tempo condensa-se

na ollada constante

e a metáfora

                       [da existencia

pode atopar-se

                          [en restos de sprai]

Cando o home primitivo pensou onde poñer a primeira pedra (en lama) do seu fogar, comezou a domestificación. E o doméstico arestora é o núcleo duro do proceso artístico (tamén nas pinturas rupestres). Eses homes deixaron de ser nómadas en busca de alimentos, para ser sedentarios. Esta suposta estabilidade, fixo nacer a vila. O Tigris e o Éufrates. Posicionados da parte do común comezan a ser cidadáns e na vila é onde se mesturan espazos públicos e privados. A vila, co seu modos operandi, permite habitar o espazo-tempo. Pero tamén asistimos ás ruinas, o que desleixamos. O que se deteriora… o abandono. Espazos que se forman e conforman nunha temporalidade concreta que nos fai sair de nós para entrar no outro. E despois de todo, só quedan os trazos no fílmico; o que queremos inmortalizar e o que deixamos pasar. Así aparece o sagrado; o que se fai sagrado desde o cotiá por un ritual( filmar). O baleiro dá paso á desfiguración, sempre coa idea incial de documentar. Así arranca o filme, sobre a intención de rexistro. Crear algo novo, sui generis, é a consigna. E todo reaparece con distintas olladas. A imaxe fai e refai. Imaxinarios que poden chegar a ser colectivos. Do espectador. Do cineasta. Interpretar. Sentir. Pensar. (xuramos non cansarnos nunca). A vila permite o encontro. Este que promulga a idea do azar. “Objects trouvés” (Duchamp) como se só na casualiadade estivera a verdade. Non estar na búsqueda do tempo perdido, contrariar a Proust. Levantar as pedras e atopar formigas, un real achado. Achámonos ante unha sociedade en proceso de descomposición de desintegración. Sociedade-natureza. As leis da natureza, di lacan, son patriarcais. Pero só é unha cuestión de olladas. A historia é ficción (?)… mentres pretendemos rexistra-lo todo na época do agotamento das imaxes. Outras miradas desde as marxes. O post-underground. DIY. E eu son o teu espello, como canta nico na velvet. Para co teu reflexo e o meu acadar un estado de trance. Metonimia dunha sociedade híbrida (canclini) que apura o que é errante. Como se dunha epopeia se tratase. E deste xeito, como homero comezamos unha travesía que parece non ter fin. As dúbidas sobre a beleza(Kant, entre o belo e o sublime) fannos pensar na seducción e na catarse do visual. Pero tamén a música, por intres industrial, por intres psicodélica. Unha música que reifica as propias imaxes acadando con elas un punto de equilibrio desequilibrante como unha sección aúrea sonoro-visual. Nun proceso de codificación no que actúa a subxectividadade. Pero o real está aí e tamén o realismo. A revolución surrealista… surrealismo que aquí pode atoparse na sintaxe fílmica xa que as asimilacións conxuntas o permiten. Mirar de forma nova cada vez no tempo do bucle. Das reproducións masivas. Reproductibilidade técnica (Benjamin) que acepta o non-deterioro das imaxes, do son, como se non tiveramos que coida-las máis. Elas soas, por si. Ad infinitum. Ata un fallo do sistema.