Ourense 1956. Do río ó mar, e nese tránsito, un universo de vales e de outeiros, de apertas e de risos, a vida e a súa constancia de cristal, un arrecendo a bosque, a visión fugaz dunha serea, o eco dun cantar nos días da memoria. E paxaros, unha extensión de plumas e de aire, un agoiro e un vágado, a certeza de que as palabras nos elevan.
Durante a infancia, todos os días á hora do xantar, a radio Marconi, situada nun estante sobre a miña cabeza, anunciaba o parte de noticias de radio nacional. Sempre a mesma música, o mesmo comezo triunfal, e para comer, para fuxir daquela realidade gris que non comprendiamos, pero que nos afogaba, miña irmá e máis eu reclamabamos da nai unha historia. E ela non nos contaba o conto da caperuchiña vermella, nin pulgarcito, as historias que escoitabamos eran a memoria da familia, do río, da aldea. Probablemente aí naceu o gusto de escoitar e a necesidade de contar. Aí e no cine. O meu pai traballaba no cine que fora do tío Manuel Xesteira. Antes de ter idade para ocupar unha butaca, sentaba eu no chan dun palco e por un burato que meu pai fixera, e cun só ollo, vía eu as películas, todas as pelícjlas posibles, unha e outra vez, e memorizaba as músicas. Realmente, a vida e inferior ó cine na música. Na pantalla, nos momentos trascendentes da vida, sempre hai unha música que acompaña ós protagonistas. No palco aquel ou na cabina, pensando que aquela máquina contiña dentro todas as persoas e todas as paisaxes que vía na pantalla, acaso comecei a soñar.
Bolseiro durante todo o bacharelato, cursando COU solicitei unha bolsa para estudiar xornalismo en Madrid. Veu denegada, alegando misteriosas razóns sobre a capacidade económica familiar. Meu pai, vista a situación, ofreceume o que el podía asumir: estudiar oposicións á administración, facerme mestre ou procurar un emprego nun banco. Elixín a función pública, co ánimo de seguir estudando. Funcionario dende os 18 anos, defínome coma un mercenario da administración, logo de ter ocupado unha morea de traballos. E houbo un momento no que a carreira administrativa se converteu nun destino. As propostas de traballo colmaban a cobiza de calquera, e sen embargo, chegado ese momento tomei unha nova decisión, a literatura, e iniciei o regreso a un lugar que nunca abandonara. Esa situación está recollida no poema "En Ti", do libro Días de Cera.
Dende o ano 1982, e por decisión propia, resido na Coruña.
Entre os anos 2002 e 2003 formei parte, como vogal, do Consello Directivo da AELG, substituíndo a Luísa Villalta.
Aínda que empecei escribindo poemas e pezas teatrais, foi na narrativa onde atopei o mellor lugar para expresar aquilo que quería comunicar. Sen embargo nunca deixei de escribir versos. Ler e escribir poesía é unha necesidade, a certeza de que só ela nos aproxima á intuición do misterio no que nos movemos, do misterio co que cada un convive.
[Febreiro, 2019]